حریم خصوصی فیزیکی افراد در آیینۀ فقه امامیه و حقوق ایران

حریم خصوصی، قلمرو و محدوده‌ای از اعمال و ویژگی‌های هر شخص است که برای عموم آشکار نیست و در وهلۀ نخست به فرد معینی اختصاص دارد و وی نیز تمایل به افشای آن ندارد. اشخاص هیچ گونه ورود و نظارت دیگران بر این فضا را برنمی‌تابند و نسبت به ورود غیر واکنش نشان می‌دهند. این مفهوم تاکنون در حقوق اسلامی و حقوق ایران به‌صورت مستقل بحث نشده است. قانونگذار ایرانی نیز با عنایت به بی‌سابقه بودن این موضوع در فقه و حقوق ایران، به‌صورت ناقصی تنها به شناسایی برخی مصادیق این حق پرداخته است. به حریم خصوصی فیزیکی به عنوان یکی از ابتدایی‌ترین مصادیق حقّ بر حریم خصوصی به‌صورت پراکنده‌ای در قوانین مختلف اشاره شده است. این مقاله، به بررسی وضعیت نحوۀ حمایت قانونگذار از حریم خصوصی فیزیکی اشخاص در فقه شیعه و حقوق موضوعۀ ایران و طرح حمایت از حریم خصوصی می‌پردازد.