جلوۀ ((حُبّ عُذری)) در منظومۀ لیلی و مجنون نظامی

پژوهش حاضر، کوششی است در راستای شناخت ماهیت تاریخی حُبّ عُذری و بازتاب آن در منظومۀ غنایی لیلی و مجنون. عشق عفیفانه به عنوان حدّ اعلای عشق انسانی، چه در ادبیات عرفانی و چه در ادبیات غنایی از جایگاه ارجمندی برخوردار است. این نوع از عشق، با وجود مصادیق اندک تاریخی- ادبی، همچنان در عرصۀ عرفان جلوه‌گری می­کند و گاه بهانه‌ای می­شود برای وصول به دریای معرفت حقیقی. این عشق، سرآغازی است برای شیوۀ جدیدی از دلبستگی که موجب تزکیۀ روح عاشق و به تبع آن، تأثیر پذیری متون صوفیه از متون عاشقانه می­شود.