جایگاه ساختار نحوی- بلاغی مفعولٌ به (در ترجمه قرآن کریم)

مفعولٌ­ به از عناصر نحوی به ظاهر سهل، اما به واقع ممتنع عربی است. این عنصر نحوی از امّهات حالات نحوی و دارای بلاغت نحوی و معنایی ویژه‌ای است که در متون نحوی و زبانی کمتر بدان پرداخته­ اند. مفعولٌ­ به از نظر بلاغت نحوی- معنایی دارای معانی و مفاهیم خاصی است؛ از جمله تمامیت، کلّیت، جامعیت، شاملیت، شدت، اقتراب کامل، تحصیل و تحصّل تام و فراگیر، اختصاص یا تخصیص، تأکید و مبالغه، رسایی فزون­تر و... . این بلاغت را به نوعی در زبان فارسی کهن نیز می­ توانیم بجوییم. بلاغت مفعولٌ­ به را از طریق مقایسه با برخی دیگر از حالات نحوی از جمله مفعولٌ­ فیه و جارّ و مجرور و نیز از طریق بررسی تأثیر حروف جرّ زاید در کارکرد مفعولٌ­به می ­توان روشن­ تر بیان نمود. با اینکه بسیاری از منصوبات ریشه در مفعولٌ­ به دارند، اما کارکرد معنایی و بلاغی مفعولٌ ­به مستقل از منصوبات دیگر است. از این رو تحلیل بلاغت نحوی- معنایی مفعولٌ­ به می تواند منظری دیگر از توانایی‌های ترجمه را فراروی مترجمان قرار دهد. پرداختن به جنبه­ های بلاغی در نحو و معنای مفعولٌ­ به گامی است در رسیدن به ترجمه­ های بلاغی یا وفادار.