جایگاه اصل انتظارات مشروع در سازمان جهانی تجارت

             اصل انتظارات مشروع در سازمان جهانی تجارت به عنوان «شرطِ رقابت برابر» شناخته می‌شود بدین معنا که دولت‌ها توقع دارند، شرایط رقابتی بین محصولات وارداتی و داخلی از زمان مذاکره تا پس از آن ثابت بماند و دستخوش تغییر نگردد. این اصل به عنوان یکی از اصول تثبیت شده در سازمان، به طور ضمنی در ماده 3 موافقتنامه عمومی تعرفه و تجارت 1994و همچنین در بند 3 ماده 17 موافقتنامه عمومی تجارت خدمات به صراحت ذکر شده است بدین نحو که تغییر در شرایط رقابت را به عنوان نقض یک تعهد به نحو تبعیض‌آمیز قلمداد می‌نماید. هدف مقاله این است که چگونه هر اقدام مغایر با امتیازات مذاکره شده، می‌تواند موجب عدم حصول انتظار مشروع شود به شرط آنکه طرف شاکی قادر به پیش‌بینی اقدام صورت گرفته نباشد. بنابراین اگر انتظار دستیابی به منافعی، منجر به ورود لطمه شود، در این صورت اصل حسن نیت به عنوان ابزاری به همراه انتظارات مشروع می‌تواند موجبات شکایت بدون نقض را فراهم آورد. به علاوه، این مقاله نشان می‌دهد که اصل انتظارات مشروع علاوه بر حفاظت از تثبیت تعرفه‌ها، چگونه در پرکردن خلاءها و تضمین فرصت‌های رقابتی به نحو موثر عمل می‌نماید.