تمثیل آینه: سیری در منظومه ی نقش بدیع غزالی مشهدی

غزالی مشهدی شاعر قرن دهم هجری و از شاعران مشهور دوره ی سلطنت شاه طهماسب صفوی است که به هندوستان کوچ کرد و به دربار خانزمان علقلی خان، حاکم جونپور و سپس به دربار اکبر شاه گورکانی راه یافت و به مقام ملک الشعرایی دربار اکبرشاه نایل شد. غزالی در 930 هجری در مشهد بدنیا آمد و در سال 980 هجری در گجرات هندوستان از دنیا رفت. وی شاعری صوفی منش بود و مثنوی های عرفانی نیز سروده است. زبان ساده و روان بارزترین ویژگی شعر اوست. علاوه بر دیوان که شامل قصاید، غزلیات و... است، مثنوی های متعددی را به او نسبت داده اند که عبارتند از: اسرار مکتوه، اسرار مکنونه، رشحات الحیات، مرآت الکاینات، نقش بدیع، مراه الصفات، قدرت آثار، عاشق و معشوق، ساقی نامه ای نیز از او به جا مانده است.