تغییرات ریزسختی مینای دندان شیری متعاقب کاربرد خمیردندان‏های کرست و پونه کودکان (مطالعه آزمایشگاهی)

مقدمه: خمیردندان‏های حاوی فلوراید تأثیر ضدپوسیدگی پذیرفته شده ای دارند، همچنین در عین حال عامل خطر بالقوه ای برای ایجاد فلوروزیس  دندانی در  کودکان کم سن و سال  هستند. خمیردندان‏های  با غلظت  مناسب برای  کودکان ایمن تر  هستند.  هدف از  این مطالعه مقایسه تغییرات ریزسختی مینا متعاقب کاربرد خمیر دندان کرست ppm 1100 و کرست ppm 500 و پونه ppm  500 و پونه بدون فلوراید می‏باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی-آزمایشگاهی پنجاه و شش دندان ثنایای شیری توسط چسب اپوکسی در استوانه های مکعبی مانت گردیدند. در ابتدا ریزسختی اولیه در فواصل1500 و 1000 و 500 میکرومتری و اندازه گیری میانگین ریزسختی مینا به کمک دستگاه Buhler بر اساس واحد ویکرز به طور اتفاقی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. سپس هر گروه تحت تأثیر محلول دمینرالیزاسیون و چرخه PH-Cycling و سوسپانسیون‏های خمیردندان‏ها قرار گرفتند. مجدداً ریزسختی مینا بعد از دمینرالیزاسیون  و بعد از در معرض سوسپانسیون‏های خمیردندان اندازه گیری شد. میانگین و انحراف معیار و درصد تغییرات ریزسختی با کمک نرم‏افزار SPSS و مقایسه آنها از طریق آزمون‏های Paired t-test، ANOVA و Tukey انجام گردید. یافته ها: میانگین و انحراف معیار ریزسختی اولیه قبل از آزمایش 29±341 و میانگین و انحراف معیار نهائی ریزسختی مینا در گروه های خمیردندان کرست 1100 و کرست 500 و پونه 500 و پونه بدون فلوراید به ترتیب 6/5±258، 3/9±241، 6/7±248، 4/7±238 و متوسط درصد تغییرات ریزسختی مینا به ترتیب 4/45، 6/28، 4/35 و 7/23 بدست آمد. نتیجه گیری: متوسط درصد تغییرات ریزسختی خمیردندان های کرست ppm 500 و پونه ppm 500 تفاوت معنی داری نداشتند.  تفاوت میانگین ریزسختی مینا بعد از کاربرد خمیردندان‏های کرست ppm 500 و پونه ppm 500 و پونه بدون فلوراید معنی‏دار نبود.