تعیین مقادیر بهینه‌ی پارامترهای جداگر اصطکاکی پاندولی سه‌گانه تحت زلزله‌های حوزه‌ی نزدیک

یک سیستم جداگر لرزه‌یی انطباقی می‌تواند سختی و میرایی متغیری از خود ارائه دهد. مهم‌ترین فایده‌ی این رفتار، پاسخگویی مناسب این سیستم‌ها در برابر عملکردهای مختلف و سطوح خطر متفاوت است. جداگر اصطکاکی پاندولی سه‌گانه، که یکی از انواع جداگرهای لرزه‌یی اصطکاکی چندقوسی است، در زمره‌ی این سیستم‌های لرزه‌یی انطباق‌پذیر است. ساختار داخلی این سیستم‌ها با توجه به سطوح مقعر چندگانه و اینکه لغزش بر روی کدام‌یک از سطوح اتفاق بیفتد، مشخص می‌شود. لغزش بر روی این سطوح با توجه به مقادیر جابه‌جایی، بین سطوح تعویض می‌شود و سختی و میرایی موردنظر حاصل می‌شود. بنابراین لزوم بهینه‌سازی پارامترهای مؤثر در طراحی این‌گونه سیستم‌ها، با توجه به عملکرد موردنظر، امری شایان توجه خواهد بود. در این پژوهش با استفاده از روش الگوریتم‌های ژنتیک، پارامترهای مؤثر طراحی برای محدودکردن بیشینه‌ی پاسخ‌های سازه بهینه شده‌اند و محدوده‌یی مناسب برای آن‌ها ارائه شده است.