تدوین استراتژی توسعة طبیعت‏گردی بر‌اساس تحلیل SWOT و فرایند تحلیل شبکه‏ای (ANP) مطالعة موردی (پارک جنگلی آبیدر در شهر سنندج)

صنعت گردشگری، به‏ویژه طبیعت‏گردی، به‏منزلة رویکردی جدید برای توسعة هم‌زیستی انسان و اجتماع، به‏منظور بهره‏وری اقتصادی، امروزه در توسعة مناطق جایگاه چشمگیری یافته است که توسعة آن نیازمند شناخت و آگاهی کافی از مسائل و عوامل مؤثر اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی هر منطقه است. پارک جنگلی آبیدر با مساحت 1555 هکتار در جنوب غربی شهر سنندج واقع‏ شده است که به سبب جاذبه‏های طبیعی از مزیت نسبی برخوردار است. تحقیق حاضر با هدف شناسایی عوامل داخلی (قوت‌ها و ضعف‌ها)، عوامل خارجی (فرصت‏ها و تهدیدها)، و تدوین استراتژی توسعة طبیعت‏گردی پارک جنگلی آبیدر انجام ‏گرفته ‏و بدین‌منظور از مدل تلفیقی SWOT و فرایند تحلیل شبکه‏ای (ANP) استفاده شده است. فرایند تحلیل شبکه‏ای اجازة اندازه‏گیری را در شرایطی که بین عوامل استراتژیک وابستگی وجود دارد می‏دهد. مدل شبکه‏ای ارائه‏شده در این تحقیق به‏منظور تجزیه‏وتحلیل SWOT از چهار سطح، هدف (بهترین استراتژی) در سطح اول، عوامل SWOT و زیر‌معیارهای SWOT به‌ترتیب در سطوح دوم و سوم، و آخرین سطح از گزینه‏های استراتژی تشکیل ‏شده است. جهت تعیین وزن‏های عوامل SWOT بر‌اساس روش ANP پرسش‌نامه‏ای به‏صورت مقایسة زوجی با مقیاس نه‌تایی طراحی و تکمیل شد. پس ‏از آن، داده‏های جمع‏آوری‏شده با نرم‏افزار Super Decision تجزیه‏وتحلیل و استراتژی‏های WTبه‏منزلة بهترین استراتژی‏ها، برای توسعة طبیعت‏گردی منطقه مشخص شد. نتایج نشان داد که آسیب‏پذیری منطقة مطالعه‌شده (پارک جنگلی آبیدر) به لحاظ توسعة طبیعت‏گردی بالاست و همچنین توزیع و تخصیص مجدد منابع در سطح پارک جنگلی آبیدر، با توجه به محدود‌بودن فرصت‏ها و بالا‌بودن ضعف‏ها، امری الزامی است. بنابراین، در‌پایان راهکارهایی جهت توسعة طبیعت‏گردی در منطقه ارائه شد.