تدوین ابزار خودارزیابی ترجمان دانش مربوط به پژوهشگران علوم‌ انسانی

هدف: یکی از عوامل تسریع‌‌کنندة چرخة دانش، ترجمان دانش نام دارد که به معنای تبادل، سنتز و کاربرد یافته‌های پژوهش به واسطة سیستم پیچیده‌ای از ارتباطات بین پژوهشگران و استفاده‌کنندگان از دانش است. این پژوهش با هدف تدوین ابزار خودارزیابی ترجمان دانش برای پژوهشگران علوم‌ انسانی صورت گرفته و طی آن تلاش شده است تا ابزاری برای ارزیابی فعالیت‌های ترجمان دانش حاصل از پژوهش این دسته از پژوهشگران، شناسایی و استخراج شود. روش‌شناسی: این پژوهش از نوع پژوهش‏های کیفی پدیدار‌شناسی[1] و ابزار مورد استفاده در آن، مصاحبة نیمه‌طراحی‌شده است. مصاحبه‌‌شوندگان در پژوهش حاضر، 21 عضو هیئت‌علمی گروه‌های علوم‌ انسانی دانشگاه‌های تحت ‌نظارت وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از رشته‌های مختلف علوم ‌انسانی بودند که بیشترین تعداد پژوهش را در حیطة علمی خود داشتند. روایی یافته‌ها با روش‌های تطبیق، توسط اعضا و بررسی همکار تضمین شده‌است. یافته‌ها: پس از کد‌‌بندی، طبقه‌بندی، تجزیه و تحلیل اطلاعات، ابزاری با توجه به پنج بخش اصلی مسئلة پژوهش، نتایج پژوهش، انتقال دانش، اشتراک دانش و کاربرد دانش طراحی شد. در تدوین گزینه‌های این ابزار برای نشان دادن میزان تناسب هر گزینه با وضعیت مناسب در ارزیابی ترجمان دانش، از طیف پنج‌تایی استفاده شده است. این تحقیق اصول مورد ‌نیاز و همچنین حلقه‌های واسط از «تولید دانش» تا «استفاده از دانش» را تبیین می‌کند که از طریق آنها می‌توان با فواصل موجود بین «استفاده از دانش منتج از پژوهش» و «تولید دانش» آشنا شد. [1] Phenomenology