تخمین شدت تمرین هوازی دختران سالم جوان از طریق آزمون شمارش

زمینه و هدف:آزمون شمارش یک آزمون ساده مبتنی برعملکرد تهویه ای است که برای برآورد آستانه بی هوازی از آن استفاده می شود. دراین تحقیق، نسخه فارسی آزمون شمارش طراحی و مشخصات روان سنجی آن برای برآورد آستانه بی هوازی دختران جوان سالم بررسی شد. روش تحقیق:  سه گروه19  نفری دانشجوی دختر سالم به صورت لایه ای هدفدار  (با توان هوازی کم، متوسط، و زیاد) انتخاب شدند. آن ها پس از امضای رضایت نامه آگاهانه، به فاصله تقریبی یک هفته در دو نوبت آزمون وامانده ساز فزآینده هوازی روی تردمیل شرکت کردند. در نوبت اول آزمون شمارش و در نوبت دوم آزمون تحلیل گازی اجرا شدند. برآوردهای تهویه ای آزمون شمارش بر اساس نتایج تحلیل گازی ارزشیابی شد. توسط نرم افزار SPSS ، تحلیل های آماری از طریق تحلیل واریانس یک طرفه به اجرا در آمد. یافته ها: سه گروه از حیث VO2max تفاوت معنادار داشتند (P≤0/01 و 32/42≤(54و2)f). با این وجود، در آستانه بی هوازی میانگین ±انحراف معیار، ضربان، مقیاس بورگ، و شمارش در سه گروه معادل و به ترتیب برابر 10±177 ضربان، 2±15 درجه، و1±5  شماره بود. در مرحله بی هوازی نیز مقادیر فوق همچنان در سه گروه معادل و به ترتیب به 7±193 ضربان، 1±18 درجه، و1±3 شماره رسید. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عملکرد آزمون شمارش در تعیین آستانه بی هوازی و منطقه بی هوازی مشابه با آزمون ضربان و بهتر از مقیاس بورگ است. رابطه ی آزمون شمارش با فشار کار یک رابطه ی خطی معکوس بود. برای دختران سالم جوان، 5 شمارش نشان از فعالیت در آستانه بی هوازی و 3 شمارش نشان از فعالیت در منطقه بی هوازی داشت. یافته های این مطالعه استفاده از آزمون شمارش برای تعیین آستانه بی هوازی را تایید نمود.