تحلیل ابعاد کمی و کیفی سیاستگذاری نظام آموزش عالی ایران

دراین مقاله با تحلیل اسنادو مدارک روندسیاست‌گذاری آموزش‌عالی ایران مورد کندوکاو قرار گیرد. بررسی پیشینه نشان داد که سیاستها و برنامه‌های نظام آموزش‌عالی کشورتحت لوای سیاست کلی و متمرکز کشور و در نبود مشارکت برنامه‌ریزان متخصص و خبره طراحی، تدوین و برای اجرا ابلاغ میگردد به نحوی که ماهیتاًفاقد ویژگیهای یک نظام برنامه‌ریزی مطلوب و علمی، فاقد بینش واقعگرایانه، به دور از نیازهای جامعه، بیشتر بروکراتیک و متأثر از جریانات پر نفوذ عقیدتی و سیاسی است. نتایج اجرای چنین سیاستها و برنامه هایی درافزایش ثبت‌نام در مراکز آموزش‌عالی، ایجاد مراکز علمی جدید، کمبود فضا و تجهیزات فناوری، سیل مدرک‌گرایی، افت کیفیت علم و دانش، بیکاری فارغ‌التحصیلان وشکاف بیشتربین دانشگاه،صنعت وجامعه نمودیافته است.همچنین از مهمترین چالش‌های آموزش‌عالی، اتلاف سرمایه‌های مالی وانسانی کشور به‌دلیل بی‌کیفیتی بروندادها و عدم تمایل به جذب این منابع انسانی در سطوح جامعه، نبود نظام جامع نظارت، ارزیابی و اعتبارگذاری در عرصه آموزش‌عالی، کافی نبودن پویایی در نظام آموزش‌عالی برای پاسخگویی متناسب به نیازهای جامعه، کم‌توجهی به پرورش مهارت‌ها، کارآفرینی،خلاقیت و نوآوری در نظام آموزشی،گسست ارتباطات دانشگاههابامؤسسه‌های تحقیقاتی و جامعه پیرامون، فقدان جهت‌گیری‌های مرتبط باآمایش سرزمین دربرنامه‌ریزی-های توسعه آموزش عالی،کمیت‌گرایی و فقدان کیفیت لازم آموزش دانشگاهی است.برای برون‌رفت از چنین وضعیتی ضمن اهتمام برتحلیلی آسیب‌شناسانه از وضعیت موجود،سیاستها، مسیر و سازوکارهای توسعه آموزش عالی کشور به طور اساسی مورد بازبینی قرار گیرد و برای ارتقای سطح مهارت و کارآیی دانش‌آموخته دانشگاهی مبتنی بر خط‌مشی توسعه مورد نظر دراسناد بالادستی نظیرسندچشم‌اندازکشوروتاکیدبرنظام علمی وتحقیقاتی و بر پایه اولویت‌های آن تلاش و در راستای رفع چالش‌های پیش‌روی توسعه آموزش‌عالی اقدام کرد.