تحلیلی بر نابرابری مسکن روستایی در استان لرستان

تجلی و نمود نابرابری در مسکن روستایی را می‌توان در ظهور بدمسکنی، بی­مسکنی و تکوین و گسترش نواحی حاشیه‌نشینی در کلانشهرها دانست که در صورت عدم پیشگیری در مبدأ یعنی روستاها روز به روز بر مشکلات و ابعاد بد آن در مقصد یعنی کلانشهرها خواهد افزود. یکی از راه­های نشان دادن وضعیت نابرابر مسکن استفاده از شاخص‌های مسکن می‌باشد. پژوهش حاضر به‌صورت کمی- تحلیلی - تکنیکی با استفاده از مدل ویکور و شاخص ویلیامسون بر پایه مجموعه شاخص‌های کمی و کیفی (17 شاخص) به سنجش نابرابری مسکن روستایی و بررسی شکاف درون منطقه­ای در بین شهرستان‌های استان لرستان با استفاده از داده­ها و اطلاعات گردآوری شده از مرکز آمار ایران و بنیاد مسکن انقلاب اسلامی در سال 1390 پرداخته است. آنچه که یافته­های تحقیق حاضر به ما می­نمایاند این است که استان لرستان با داشتن سهم 1/2 درصدی از مسکن کل کشور در سال 1390 دارای سهم 8/1 درصد مسکن شهری و 8/2 درصد مسکن روستایی بوده است. تعداد واحدهای مسکونی روستایی در استان لرستان در سال 1390 برابر با 145091 واحد بوده که نسبت به سال 1385 با 210622 واحد مسکونی دارای رشد سالیانه‌ 15/5 درصدی بوده است. نتایج حاصل از به‌کارگیری مدل ویکور جهت بررسی شاخص‌های مسکن نشان می‌دهد که مسکن روستایی در شهرستان‌های دورود، بروجرد و خرم­آباد به ترتیب با 1، 0.781 و 0.767 دارای بالاترین مقدار Qi در رتبه‌های اول تا سوم قرار گرفته­ و شهرستان‌های کوهدشت(0.147)، پلدختر(0.025) و دوره چگنی(0) دارای پایین‌ترین مقدار Qi در رتبه­های هشتم تا دهم قرار گرفته‌اند. نتایج حاصل از به‌کارگیری شاخص ویلیامسون جهت بررسی شکاف درون منطقه­ای در بین شهرستان‌های استان حاکی از وجود نوسانات زیاد شاخص ویلیامسون در طی دوره 1385 تا 1390 در بین شهرستان‌های استان می‌باشد، بدین معنا که شهرستان‌های استان در طی این دوره به‌لحاظ شاخص ویلیامسون از یکدیگر فاصله گرفته‌اند.