تجلی اسطوره در شعر م. سرشک (شفیعی کدکنی)

اسطوره، پیوند بسیار نزدیکی با هنر، به‌ویژه شعر، دارد. اسطوره در فرهنگ و تمدن یک ملت ریشه دارد؛ و ادبیات، یکی از عوامل جاودانگی و حیات فرهنگ و تمدن ملّت‌ها است. شاعران، اسطوره‌ها، باورها و رؤیاهای مهم و کهن اقوام خود را می‌پرورانند و درنتیجۀ پیوند با اسطوره‌های دوران کهن تا باورهای زمان خویش، طی یک جریان درونی در ناخودآگاه جمعی، به پویایی و بازآفرینی آنها می‌پردازند. بازتاب اسطوره‌ها در شعر م. سرشک بسیار چشمگیر است. وی پیوند عمیقی با ادبیات و فرهنگ قومی و دیدی وسیع به آن دارد تا جایی که باورها، اساطیر و رخدادهای مهم در آیینة اشعارش منعکس می‌شود. او به انسان عشق می‌ورزد و انسان‌های پاک و وارسته، فراتر از زمان و مکان در شعر او جلوه‌ای اسطوره‌ای می‌یابند. در مقالة حاضر، تجلّی اسطوره‌ها به مفهوم عام و در گسترة تاریخی ‌ـ فراتاریخی در شعر م.سرشک در پنج دسته بررسی شده‌است: الف) تجلّی اسطوره‌های ملّی ـ قومی، ب) تجلّی اسطوره‌های پیامبران، ج) تجلّی اسطوره‌های عرفانی، د) تجلّی اسطوره‌های شاعران، هـ) تجلّی اسطوره‌های فرا ملّی ـ جهانی.