تجربیات زیسته پرستاران از بخشایشگری نسبت به دیگران

مقدمه: بخشایشگری نسبت به دیگران به عنوان یکی از فضیلت‌های اخلاقی مورد تأکید اسلام است. در راستای تقویت حفظ شأن و کرامت انسانی و نوع‌دوستی و همدلی مورد تأکید در کدهای اخلاقی تدوین شده برای پرستاری، در حرفه پرستاری، بخشایشگری از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تجربیات زیسته پرستاران از بخشایشگری نسبت به دیگران در محیط کار بود. روش‌: پژوهش از نوع رویکرد کیفی و به روش پدیدارشناسی تفسیری صورت گرفت که هدف آن کشف پیامدهای بخشایشگری بر اساس تجربیات زیسته پرستاران بود. شرکت کنندگان در پژوهش 25 نفر از پرستاران بیمارستان‌های تبریز بودند که به صورت نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. داده‌ها با توجه به مصاحبه‌های عمیق، فردی و نیمه ساختاریافته جمع‌آوری شد و تا زمان اشباع داده‌ها، مصاحبه‌ها تداوم پیدا کرد. پس از پیاده‌سازی مکتوب مصاحبه، بر اساس رویکرد هرمنیوتیک و بر اساس روش Diekelmann، Allen و Tanner مصاحبه‌ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مضامین استخراج شده در پژوهش عبارت از آرامش روان، معنویت، حرفه و شغل بود. یافته‌ها: پرستاران در تجربه بخشایشگری خود نسبت به دیگران از لحاظ روانی، معنوی، حرفه‌ای و شغلی به تجربیات و پیامدهای ارزشمندی دست یافتند.  نتیجه‎گیری: بخشش به عنوان یک عمل مهم اخلاقی و یکی از ملزومات مورد تأکید کدهای اخلاقی می‌تواند در اعطای احساس آرامش، تقرب به خدا و تعامل مثبت در محیط کار نقش اساسی ایفا کند.