تجربه دینی مولوی در مثنوی بر اساس الگوی گلاک و استارک

چالش های دین در دنیای معاصر، جامعه شناسان دینی را بر آن داشت تا الگوها و راهکارهای عملیاتی کردن گسترده و متنوع آن را تبیین نمایند از این رو،برای دین ابعاد متعددی قائل شده، آن را به عنوان پدیده ای چند بعدی معرفی کردند. نظریه گلاک و استارک از جمله مهم ترین نظریه های مطرح در حوزه مذکور است در این نظریه برای دین پنج بعد ذکر شده:1- اعتقادی  2- مناسکی 3- تجربی 4- فکری 5- پیامدی بعد تجربی دین شیوه ای برای احساس حضور خداوند در درون می­باشد گلاک و استارک برای تجربه دینی چهار شاخص برشمردند: 1- شناخت 2- توجه 3- ایمان 4- ترس مولوی در مثنوی از سه نوع شناخت حسی، عقلی و شهودی سخن می­گوید. نقش توجه و دعا را در شکل گیری و تکامل شخصیت فردی و اجتماعی آحاد جامعه بسیار تعیین کننده می­داند. ایمان در مثنوی به عنوان باور قلبی و عملی، عزت، امنیت و اصلاح نابه سامانی­های اخلاقی– اجتماعی را به ارمغان می­آورد؛ اما درباره ترس، مولوی دیدگاه‌های متفاوتی دارد؛ در مراحل و موقعیت‌هایی آن را می‌پذیرد و در جایگاه‌هایی، ترس را حجاب بین خلق و خالق دانسته، امید را جایگزین آن می­گرداند، لیکن در گام های بعدی، از امید هم فراتر رفته، در مسیر خواست و پسند حق به پیش می­رود. این پژوهش توصیفی – تحلیلی از نوع کیفی و کتابخانه ای است. بنابراین پس از جمع آوری داده های لازم، به تجزیه و تحلیل آن ها پرداخته می­شود.