تبیین نقش خودکارآمدی‌ تحصیلی بر عملکرد و انگیزش تحصیلی مبتنی بر حمایت‌ اجتماعی، خودپنداره‌ تحصیلی و ویژگی‌های ‌شخصیتی: مدل‌سازی معادلات ساختاری

هدف پژوهش، بررسی مهم‌ترین پیشایندها و پیامدهای خودکارآمدی‌ تحصیلی در دانشجویان شهر تهران بود. جامعة آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان شهر تهران بود که 480 نفر به عنوان نمونه از دانشگاه‌های علامه طباطبایی، صنعتی ‌امیرکبیر، تربیت مدرس و تهران به روش نمونه‌گیری داوطلبانه انتخاب شدند. ابزارها شامل آزمون‌های فرم کوتاه آزمون شخصیتی NEO (کاستا و مک کرا، 1992)، حمایت ‌اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (1988)، انگیزش ‌تحصیلی هارتر (1980)، خودکارآمدی‌ تحصیلی مورگان و جینکز (1999) و خود‌پنداره تحصیلی دلاور (1372) بود. داده‌ها به روش مدل‌سازی معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته‌ها حامی روابط ساختاری مفروض است که حمایت ‌اجتماعی، خودپنداره ‌‌تحصیلی و ویژگی‌های‌ شخصیتی به طور مستقیم روی خودکارآمدی‌ تحصیلی و به طور غیر مستقیم روی عملکرد ‌تحصیلی و انگیزش ‌تحصیلی تأثیر معناداری دارند. خودکارآمدی‌ تحصیلی تأثیر مستقیم و معناداری بر عملکرد ‌تحصیلی و انگیزش ‌تحصیلی دارد. با بالا رفتن میزان متغیرهای مستقل و مؤلفه‌هایشان به‌جز روان رنجورخویی، میزان خودکارآمدی‌ تحصیلی و متغیرهای وابسته افزایش پیدا کرد.