تبیین تأثیر الگوهای اسکان مجدد بر توسعة ‌‌پایدار روستایی مطالعة موردی: روستاهای سیل‌زدة شرق استان گلستان

تحقیق حاضر درصدد است آثار طرح‌‌های اسکان مجدد را در روستاهای سیل‌‌زدة ‌‌شرق استان گلستان ارزیابی کند و میزان هماهنگی یا ناهماهنگی این‌‌ طرح‌‌ها را با اهداف توسعة ‌‌پایدار روستایی برسنجد. جامعة ‌‌آماری تحقیق حاضر، ساکنان شهر جدید پیشکمر (تجمیع 11 روستا) و ساکنان سه روستای جابه‌‌جاشده به‌‌صورت محدود هستند. برای تعیین تعداد پرسشنامه‌های مورد نیاز تحقیق از فرمول کوکران استفاده شد و 279 خانوار برای تکمیل پرسشنامه به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. برای مقایسة ‌‌دو الگوی جابه‌‌جایی محدود و تجمیع، از آزمون t نمونه‌‌های مستقل استفاده شد. مقایسة ‌‌دو الگوی جابه‌‌جایی محدود و جابه‌‌جایی توأم با تجمیع روستاها در منطقة مطالعه‌شده نشان داد که هریک از الگوهای پیشنهادی دارای مزایا و معایبی هستند. بررسی‌‌ها نشان‌دهندة ‌‌عملکرد ضعیف دو الگوی بررسی‌شده در بعد اقتصادی توسعة ‌‌پایدار و عملکرد مثبت در ابعاد اجتماعی و کالبدی هستند. با توجه به رویکرد توسعة ‌‌پایدار که در آن رسیدن به پایداری منوط به پایداری در هر سه بعد اقتصادی، اجتماعی و کالبدی است، به‌‌‌نظر می‌‌رسد که جوامع مطالعه‌شده در پژوهش حاضر فاقد پایداری کافی هستند. دستیابی به پایداری نیازمند بهبود شاخص‌‌های اقتصادی ازطریق توانمندسازی جوامع محلی و بهبود شاخص‌‌های اقتصادی است.