تاثیر وابسته به گلوکز متفورمین بر بیان دو microRNA دخیل در گذر از حالت اپیتلیالی به مزانشیمی در رده سلولی سرطان معده

سرطان معده چهارمین سرطان شایع و دومین سرطان منجر به مرگ در دنیا است که بالاترین مرگ و میر را در آسیا دارد. این سرطان یک بدخیمی پیشرونده می باشد که در 79% موارد در مرحله متاستاز تشخیص داده می شود. سلول های سرطانی برای افزایش قابلیت تهاجم تحت فرآیندی به نام گذر از حالت اپیتلیال به مزانشیم (EMT) قرار می گیرند. در سطح اپی ژنتیکی microRNAها (miRها) نقش به سزایی در سرکوب یا فعال سازی EMT ایفا می کنند. خانواده miR-200 در سرکوب EMT نقش دارند و بیان آنها در بافت سرطانی معده کاهش نشان می دهد. شاید بتوان از این خانواده برای تشخیص بیماری و درمان استفاده نمود. هدف از این مطالعه بررسی اثر متفورمین در دو محیط با غلظت متفاوت گلوکز بر بیان دو miR-141 و miR-200a در رده سلولی AGS سرطان معده بود. بدین منظور، پس از تعیین دوز موثر متفورمین mM) 10) با روش MTT، سلول ها به مدت 72 ساعت تحت تیمار با متفورمین قرار گرفته و سپس به روش Real-time PCR میزان بیان دو miR ارزیابی شد. نتایج بیانگر افزایش معنی دار وابسته به دوز هر دو miR-14 و miR-200a بود. این افزایش بیان تحت تاثیر گلوکز در دو خوشه ژنی مرتبط با خانواده miR-200 میزان متفاوتی را نشان داد. از آنجا که کاهش بیان خانواده miR-200 با کاهش بقای بیماران مرتبط شناخته شده است، امید می رود استفاده از متفورمین در کنار سایر روش های درمان سرطان معده گامی موثر در جهت بهبود روش های معمول درمان این بیماری باشد.