تاثیر غلظت‌های مختلف روی آلی و معدنی محیط کشت بر رشد و محتوای روی در مخمر نانوایی (Saccharomyces cerevisiae)

مقدمه: در صنعت آبزی­پروری مخمرها در کنار سایر میکروارگانیزم­ها از جمله جلبک‌ها از اهمیت زیادی دارند. مخمرها می­توانند مواد معدنی را از محیط کشت خود جذب کنند و به واسطه آن به عنوان یک انتقال دهنده برای رساندن مواد به موجودات تغذیه کننده در صنعت آبزی پروری مطرح شوند. مواد و روش‏‏ها: در پژوهش حاضر تاثیر 3 غلظت (5/2، 5 و 5/7 گرم در لیتر) روی آلی (روی ترئونین) و روی معدنی (روی سولفات) در محیط کشت بر رشد و میزان غنی­سازی مخمر نانوایی بررسی شد. یک گروه به عنوان تیمار شاهد (هر کدام با 3 تکرار) انتخاب شد. کشت مخمرها تحت شرایط استاندارد در محیط کشت YEPD و در ارلن‌های یک لیتری انجام شد و مقدار مخمر اضافه شده در محیط­های کشت 10 گرم در هر لیتر بود. نتایج: براساس نتایج بیشترین ممانعت رشد مخمرها بعد از اضافه کردن 5/2 گرم بر لیتر روی ترئونین مشاهده شد و با افزایش مقدار روی ترئونین در محیط کشت میزان رشد افزایش یافت. ولی همچنان نسبت به تیمارهای گروه روی سولفات و شاهد به طور معناداری پایین‌تر بود (05/0>p). در گروه روی­سولفات بیشترین میزان ممانعت رشد مخمرها بعد از اضافه کردن 5/7 گرم بر لیتر روی سولفات مشاهده شد. ولی سایر تیمارها با تیمار شاهد تفاوت معناداری را نشان ندادند (05/0 p). به­طور کلی مقدار روی در مخمر در گروه ترئونین کمتر از گروه روی سولفات بود اما در گروه روی ترئونین بیشترین مقدار روی اندازه­گیری شده با جذب اتمی (2/2 ± 15/46 میلی­گرم بر گرم وزن خشک) در تیمار 5 گرم بر لیتر مشاهده شد که به­طور معناداری بیشتر از سایر تیمارهای این گروه بود (05/0>p). بحث و نتیجه‏گیری: مطالعه حاضر نشان داد مخمر با هر دو شکل روی معدنی و روی آلی غنی می­شود ولی روی سولفات کمترین ممانعت رشد را در مخمر ایجاد می‌کند. همچنین، محتوای روی بعد از غنی­سازی در تیمارهای روی سولفات بیشتر از تیمارهای روی ترئونین بود.