تاثیر تمرینات بنیادین بر حرکات عملکردی پایه و تخصصی در دانشجویان دختر

ناتوانی در انجام حرکات عملکردی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد آسیب‌های عضلانی‌اسکلتی معرفی شده است. در تحقیق حاضر، مطالعه شد که تمرین حرکات بنیادین ثبات‌بخشی‌ پویای عصبی‌عضلانی ، چه‌اندازه موجب بهبود انواع حرکات عملکردی می‌شود. نمونه تحقیق شامل34 دانشجوی دختر بود که به‌طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. سن، قد و وزن گروه تجربی به‌ترتیب 68/0± 8/18، 63/5± 4/160 سانتی‌متر و 41/14±4/61 کیلوگرم و گروه شاهد 91/0± 9/18 ، 16/3± 5/160 سانتی‌متر و 10/12±2/61 کیلوگرم بود. گروه شاهد تمرینات معمول و گروه تجربی پروتکل مطالعه را 3جلسه 50 دقیقه‌ای در هفته به مدت 6 هفته انجام دادند. از پنج آزمون حرکتی به‌عنوان نشانگرهای اثربخشی تمرینات استفاده شد. تحلیل واریانس برای اندازه‌های تکراری بیانگر وجود تعامل معنادار در هر پنج آزمون حرکتی به‌نفع گروه تجربی بود (29/0 ≤ ƞ2 و 001/0 P≤ و 13/4 ≤(32و1)F). بر اساس ضرایب مجذور اتا، کمترین و بیشترین تفاوت ضریب پیشرفت به‌ترتیب در آزمون‌های تعادلY و غربالگری حرکات عملکردی مشاهده شد. یافته‌ها موید آن است که می‌توان از تمرین حرکات بنیادین برای بهبود حرکات عملکردی استفاده نمود. بهبود کمتر حرکات عملکردی تخصصی‌تر نشان می‌دهد که آن‌ها احتمالا علاوه بر حرکات بنیادین به تمرین تخصصی حرکت نیز نیاز دارند.