تاثیر اینترلوکین-27 بر بهبودی از بیماری انسفالومیلیت خودایمن در موش های C57BL/6

سابقه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس (MS) و مدل حیوانی آن، انسفالومیلیت خود ایمن تجربی (EAE)، بیماری های التهابی مزمن تحلیل برنده میلین سیستم عصبی مرکزی می باشند. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات پلاسمید کد کننده IL-27 بر وضعیت بیماری و برخی پارامترهای ایمونولوژیکی در موش های C57BL/6 مبتلا به EAE بود. مواد و روش ها: ژن IL-27 موشی در پلاسمید P240 کلون شد. 200 میکروگرم از پلاسمید نوترکیب حاصل (P240-mIL27) در دو نوبت به هرکدام از موش های مبتلا به EAE تزریق شد. گروه کنترل، در این مدت پلاسمید P240 دریافت کردند. حیوانات به صورت روزانه از نظر شدت علایم بالینی بررسی و طبق معیارهای استاندارد نمره دهی می شدند. همه موش ها یک هفته پس از آخرین تزریق پلاسمید، کشته شدند. آزمایش های الایزا و MTT به ترتیب جهت بررسی تولید IL-4، IFN-γ و IL-17 از سلول های طحالی، و میزان تکثیر سلول های طحالی در پاسخ به تحریک با آنتی ژن اختصاصی انجام گرفتند. میزان ارتشاح سلول های ایمنی با آزمایش های هیستوپاتولوژی بررسی گردید.نتایج: شدت علایم بالینی در موش های گروه آزمایش متعاقب تزریق پلاسمید P240-mIL27 کاهش قابل ملاحظه ای یافت. هم چنین در این گروه، میزان تولید IL-4، بیشتر و میزان تولید IFN-γ و IL-17 کمتر از گروه کنترل بود. در آزمون MTT، سلول های طحالی موش های گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، پاسخ تکثیری کمتری از خود نشان دادند. نتایج آزمایش های هیستوپاتولوژی نیز حکایت از ارتشاح کمتر سلول های ایمنی به بافت عصبی-مرکزی موش های گروه آزمایش داشت. نتیجه گیری: IL-27 با تغییر الگوی پاسخ های التهابی Th1 و Th17 به سمت پاسخ های ضد التهابی Th2، می تواند کاندیدی مناسب در درمان بیماری های التهابی نظیر مولتیپل‌اسکلروزیس باشد.