تأثیر پاراکسون بر سیستم آنتی‌اکسیدان و پراکسیداسیون لیپیدهای بافت کبد موش صحرایی

چکیده مقدمه: آثار سمی برخی از ارگانوفسفات‌ها از طریق تولید رادیکال‌های آزاد و اختلال در سیستم‌های آنتی‌اکسیدان بدن است. پاراکسون متابولیت فعال پاراتیون است. هدف: ارزیابی تأثیر پاراکسون بر سیستم آنتی‌اکسیدان کبد موش صحرایی. مواد و روش‌ها: موش‌های آزمایشگاهی نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند: گروه کنترل (حلال دیازینون) و سه گروه آزمایش که دوزهای مختلف پاراکسون (3/0، 7/ 0و 1 میلی‌گرم بر کیلو‌گرم وزن بدن) را به‌صورت داخل صفاقی دریافت کردند. 24 ساعت پس از تزریق، حیوانات با اتر بی‌هوش و بافت کبد خارج شد. بعد از هموژنه کردن بافت کبد، فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT)، گلوتاتیون S – ترانسفراز (GSH) و لاکتات دهیدروژناز (LDH) و همچنین غلظت گلوتاتیون (GSH) و مالون دی آلدیید (MDA) توسط روش‌های بیوشیمیایی تعیین شد. نتایج: پاراکسون فعالیت آنزیم‌های SOD،CAT و LDH و میزان MDA را در دوزهای بالاتر از mg/kg 3/0 افزایش می‌دهد، در حالی‌که غلظت GSH را در مقایسه با گروه‌کنترل به‌طور معنی‌دار کاهش داد. فعالیت GST به‌طور معنی‌داری (05/0>P) در دوزهای 3/0 و 7/0 میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن پاراکسون افزایش و در دوز mg/kg 1 در مقایسه با گروه‌کنترل کاهش یافت. نتیجه‌گیری: پاراکسون احتمالاً باعث القای تولید رادیکال‌های آزاد و استرس اکسیداتیو وابسته به دوز می شود. افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدان ناشی از افزایش ظرفیت سم‌زدایی بافت کبد است. کاهش GSH نشان‌دهنده نارسایی سیستم دفاعی آنتی‌اکسیدان برای مقابله با رادیکال‌های آزاد است و افزایش MDA با پراکسیداسیون غشای کبد همراه است.