تأثیر وضعیت‌های مختلف فرود بر میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی قبل و بعد از خستگی در زنان ورزشکار

  تکنیک فرود یکی از بخش‌های اساسی و مهم بسیاری از رویدادهای ورزشی است و از علل مهم بروز آسیب‌های اندام تحتانی محسوب می‌شود. هدف از مطالعۀ حاضر بررسی تأثیر وضعیت‌های مختلف فرود بر میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی قبل و بعد از خستگی در زنان ورزشکار است. به این منظور 15 دانشجوی زن ورزشکار رشتۀ تربیت بدنی در مطالعۀ حاضر شرکت کردند. در این تحقیق از سه مدل کفی با شیب‌های 5 درجه مدیال و لترال و بدون شیب (نرمال) استفاده شد. کلیۀ شرکت‌کنندگان تکنیک فرود را قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی با استفاده از سه مدل کفی انجام دادند. فعالیت الکتریکی عضلات پرونئوس لانگوس و دوقلوی داخلی با استفاده از الکترومایوگرافی ارزیابی شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها نشان داد که در میزان فعالیت عضلۀ پرونئوس لانگوس و دوقلوی داخلی هنگام فرود پس از خستگی کاهش معنا‌دار وجود دارد (05/0P≤). اگرچه میزان فعالیت عضلۀ دوقلوی داخلی، در وضعیت‌های فرود مختلف تفاوت معنا‌داری را نشان داد (01/0P=)، فعالیت عضلۀ پرونئوس لانگوس بین وضعیت‌های مختلف فرود تفاوت معنا‌داری نداشت (05/0P>). نتایج این مطالعه نشان داد تقویت عضلۀ دوقلو در انقباضات اکسنتریک و تقویت عضلۀ پرونئوس لانگوس برای حفظ سطح فعالیت خود در زمان بروز خستگی می‌تواند در پیشگیری از آسیب‌های ناشی از فرود نامناسب در زنان ورزشکار و دستیابی به عملکرد بهینۀ آنها مفید واقع شود.