تأثیر هشت هفته تمرین ایزوکالریک با شدّت‌LTP1و LTP2 بر متغیرهای قلبی-ریوی مردان جوان غیر ورزشکار

مقدمه و هدف: اثربخشی بهینه تمرینات ورزشی، چه در بعد همگانی و چه در بعد قهرمانی، از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تأثیر 8 هفته تمرین با شدت­های آستانه هوازی (LTP1) و آستانه بی­هوازی (LTP2) با کل کار و اکسیژن مصرفی مشابه بر پارامترهای قلبی- ریوی در مردان غیر ورزشکار بود. مواد و روش­ها: 22 دانشجوی مرد غیر ورزشکار به­صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و بطور تصادفی به دو گروه آستانه هوازی (12 نفر، 61% HRmax) و آستانه بی­هوازی (10 نفر، 86% HRmax) تقسیم شدند. آزمودنی­ها قبل و پس ­از تمرینات آزمون فزاینده نوارگردان را برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، سرعت در آستانه بی­هوازی (vAT)، اکسیژن مصرفی در آستانه بی­هوازی (VO2 at AT) اجرا کردند. آزمودنی­های هر دو گروه سه روز در هفته به مدّت 8 هفته و با کل کار و اکسیژن مصرفی مشابه تمرین کردند. تفاوت درون گروهی و بین گروه­هی به ترتیب با استفاده از آزمون t همبسته و t مستقل انجام شد. اندازۀ اثر برای تغییرات معنی دار، با استفاده از آزمون مجذور امگا محاسبه شد. یافته­ ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که پس­از تمرینات اکسیژن مصرفی در آستانه بی­هوازی و vAT در هر دو گروه تمرینی افزایش معنادار و همچنین فشار خون و ضربان قلب استراحت بطور معناداری کاهش یافت (05/0P≤ ).  همچنین حداکثر اکسیژن مصرفی پس­از تمرین در آستانه بی­هوازی بطور معناداری افزایش یافت (009/0 =P)، در حالی­که در گروه آستانه هوازی افزایش معناداری مشاهده نشد. همچنین، نتایج نشان داد که  بین گروه­ها از نظر آماری، تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه­ گیری: در مجموع نتایج تحقیق حاضر نشان می­دهد که، وقتی حجم تمرین کنترل می­شود، شدت­ بالاتر تمرین نسبت به شدت پایین تمرین، در بهبود VO2max  افراد جوان غیر فعال مؤثرتر است.