تأثیر هایپراکسی نورموباریک متناوب بر استحکام سد خونی- مغزی موشهای صحرایی مدل سکته مغزی

    زمینه: مطالعه­های اخیر نشان داده است که استفاده از هایپراکسی نورموباریک (90 درصد) به صورت متناوب یا پیوسته می­تواند آسیب­های ناشی از سکته مغزی را کاهش دهد.   هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر رادیکال­های اکسیژن بر استحکام سد خونی- مغزی ناشی از هایپراکسی نورموباریک در مدل سکته مغزی موش صحرایی انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعۀ تجربی در سال 1389 بر روی 42 سر موش صحرایی نژاد ویستار در محدودۀ وزنی 250 تا 350 گرم انجام شد. موش­های گروه آزمایش و شاهد به مدت 6 روز به مدت 4 ساعت در معرض اکسیژن 90 درصد ( HO ) و 21 درصد ( RA ) قرار گرفتند. سپس هر گروه اصلی به سه زیر گروه فرعی تقسیم شدند تا دی متیل تیواوره دریافت کنند. آن­گاه امتیازهای نقص نورولوژیک و استحکام سد خونی مغزی بررسی شد. داده­ها با آزمون­های آماری آنوای یک طرفه و من ویتنی یو تحلیل شدند.   یافته­ها: میانه امتیازهای نقص نورولوژیک و استحکام سد خونی- مغزی در گروه آزمایش نسبت به شاهد کاهش یافت (02/0= P )؛ در حالی که با مصرف دی متیل تیواوره این اثر تا حد زیادی از بین رفت (43/0= P ).   نتیجه­گیری: استحکام سد خونی- مغزی حاصل از تیمار با هایپراکسی نورموباریک تا حد زیادی به واسطه رادیکال­های اکسیژن انجام می­شود.