تأثیر مکمل‌یاری کوآنزیم Q10 بر فازهای ایزوکپنیک بافری و هایپوکپنیک پرتهویه‌ای در ورزشکاران استقامتی مرد جوان

زمینه و هدف: ایزوکپنیک بافری و هایپوکپنیک پرتهویه‌ای نقش مهمی در ارزیابی عملکرد ورزشی و سلامت قلب و عروق دارند. هدف از این مطالعه تعیین تأثیر مکمل­یاری کوآنزیمQ10 بر فازهای ایزوکپنیک بافری(IB) و هایپوکپنیک پرتهویه­ای (HHV) مردان جوان ورزشکار استقامتی بود. مواد و روش­ها: 14 مرد جوان ورزشکار انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مساوی قرار گرفتند. بمدت 4 هفته، گروه تجربی کوآنزیمQ10 و گروه کنترل دارونما را به‌مقدار60 میلی‌گرم در روز مصرف کردند. در سه نوبت از هر دو گروه آزمون بیشینه فزاینده (‍CXP) برای اندازه‌گیری آستانه‌تهویه (VT) و نقطه‌جیران‌تنفسی (RCP) در روزهای 1، 14و 28 گرفته شد. گازهای تنفسی آزمودنی‌ها توسط دستگاه گازآنالیزر جمع‌آوری و بطور خودکار مقادیر O2، CO2، معادل تهویه‌ای اکسیژن (EqO2) و معادل تهویه­ای دی‌اکسید‌کربن‌ (EqCO2) معادل با VT و RCP اندازه­گیری و ثبت شد. برای مقایسه متغیرها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و t مستقل استفاده شد (05/0P یافته‌ها: در فاز ایزوکپنیک بافری اختلاف معنی­داری بین مراحل زمانی در گروه کوآنزیم Q10 (28/0=P، 40/1 = F) و گروه کنترل (74/0=P) وجود نداشت. در فاز هایپوکپنیک پرتهویه­ای اختلاف معنی­داری بین مراحل زمانی در گروه کوآنزیم Q10 (01/0=P، 00/7 = F) وجود داشت که مربوط به مرحله زمانی پس‌آزمون با پیش آزمون بوده است (02/P=)، در‌حالی‌‌که در گروه کنترل این اختلاف معنی‌دار نبود. نتایج آزمون t مستقل اختلاف معنی‌داری را بین مراحل مختلف زمانی IB و HHV بین دو گروه نشان نداد. نتیجه‌گیری: هرچند بصورت تئوریک کوآنزیم Q10 می‌تواند برای ظرفیت تمرین و کاهش استرس اکسیداتیو مفید واقع شود، مطالعه حاضر نتوانست تأثیر معنی‌دار مکمل‌یاری کوآنزیم Q10 بمقدار 60 میلی گرم در روز، بمدت 14 و 28 روز را بردامنه فازهای ایزوکپنیک بافری و هایپوکپنیک پرتهویه­ای مردان جوان ورزشکار نشان دهد.