تأثیر فعّالیت‌های جسمانی بر کیفیت زندگی، امید و رضایت از زندگی سالمندان شهر ایلام

مقدمه: دوران سالمندی یکی از مهمترین تغییرات در زندگی افراد به‌شمار می‌رود و به ‌نظر می‌رسد که فعّالیت بدنی یکی از عوامل مؤثّر در بهبود کیفیت همه ابعاد زندگی این دوران است. بنابراین هدف این پژوهش بررسی تأثّیر فعّالیت‌های جسمانی بر کیفیت زندگی، امید و رضایت از زندگی سالمندان شهر ایلام با استفاده از روش تحلیل مسیر می‌باشد. روش‌: این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان 60 سال و بالاتر شهر ایلام می‌باشد که تعداد 200 نفر(144 مرد و 56 زن) از آنها به روش طبقه‌ای به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. به‌منظور جمع‌آوری اطّلاعات از پرسشنامه‌های استاندارد بین‌المللی فعّالیت‌ جسمانی (IPAQ)، کیفیت زندگی (SF-36)، رضایت از زندگی (SWLS) و مقیاس امید (AHS) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از 22 SPSS  و 20 AMOS  استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که فعّالیت جسمانی با ضریب مسیر 34/0 بر بعد جسمانی کیفیت زندگی، با ضریب مسیر 30/0 بر بعد روانی کیفیت زندگی، با ضریب مسیر 30/0 بر امید و با ضریب مسیر 25/0 بر رضایت از زندگی اثر گذار است. همچنین امید با ضریب مسیر 23/0 بر رضایت از زندگی اثرگذار است. نتیجه‌گیری: فعّالیت‌های بدنی ویژه سالمندان بر کیفیت، امید و رضایت از زندگی سالمندان اثرگذار است؛ بنابراین اجرای برنامه‌های ورزشی منظم در مراکز مراقبتی سالمندان و پارک‌ها می‌تواند به‌عنوان روشی جهت ارتقاء سلامت و بهبود زندگی سالمندان مورد استفاده قرار گیرد.