تأثیر سیاست‌های تصدی‌گرایانه در توسعة اقتصادی (مطالعة موردی: زیمبابوه)

در دو دهة اخیر، شاید مهم‌ترین مسئلة پیش روی دولت‌های مختلف جهان توسعة اقتصادی بوده باشد. این موضوع به‌ویژه برای کشورهای جهان سوم که هنوز در عقب‌ماندگی به سر می‌برند، اهمیت ویژه‌ای دارد. در این کشورها، به دلیل نداشتن نهادهای اقتصادی و اجتماعی متناسب با توسعة اقتصادی، دولت همواره به ترسیم خط مشی‌های توسعه‌ای کشور پرداخته است و با اعمال سیاست‌های تصدی‌گرایانه به ابعاد توسعه‌نیافتگی افزوده است. در این مقاله، می‌کوشیم با تمرکز بر زیمبابوه در دورة رابرت موگابه تأثیرات این نوع سیاست‌های تصدی‌گرایانه در توسعه را بررسی کنیم. سیاست‌های تصدی‌گرایانة موگابه موجب شد بخش کشاورزی که گسترده‌ترین و اصلی‌ترین بخش اقتصاد این کشور بود از بین برود. در واقع، موگابه و گروه اتحاد ملی آفریقایی زیمبابوه نه‌‌تنها اقتصاد را با تورم حاد، فقر و قحطی ویران کردند، بلکه توان مدیریت اجرایی در این کشور را نیز از بین بردند. کشور زیمبابوه در این دوره نمونه‌ای از اَبَرتورم است.