تأثیر روش‌های مختلف ذخیره نزولات بر احیاء پوشش‌گیاهی (مطالعه موردی حوزه آبخیز رومه و دهنو شهرستان نهبندان)

یکی از راه‌های مهم سازگاری با خشکی و جلوگیری از روند بیابان‌زایی، استفاده مفید از منابع آب است و باید سعی کرد تا حد ممکن از ریزش‌های جوی و جریان‌های سطحی به نحو مطلوب استفاده شود. به منظور انجام تحقیق از منطقه‌ای استفاده شد که از لحاظ شرایط توپوگرافی، شیب عمومی منطقه، جهت دامنه‌ها، تراکم شبکه هیدروگرافی، بافت و ساختمان خاک، جهت باد از شرایط یکسانی برخوردار بودند که شامل سه منطقه: 1- اجرای عملیات هلالی‌آبگیر. 2- اجرای عملیات کنتور‌فارو 3- شاهد، می‌باشند. سپس 15 ترانسکت 100 متری در هر منطقه بصورت تصادفی- سیستماتیک در نظر گرفته شد و تعداد 30 پلات‌ روی آنها توزیع شدند. سطح پلات‌ها با روش حداقل سطح در منطقه 16 متر‌مربع محاسبه شد. در هر یک از پلات‌ها پارامتر‌های گیاهی نظیر درصد پوشش‌، تراکم و تولید اندازه‌گیری و محاسبه شد. داده‌های جمع‌آوری شده از نظر همگنی واریانس‌ها با آزمون لون و نرمال بودن داده‌ها با آزمون کولموگروف- اسمیرنوف مورد بررسی قرار گرفت و با استفاده از روش‌های آماری تجزیه واریانس یک‌طرفه برای احراز اختلاف بین مناطق و آزمون توکی برای آنالیز تفاوت‌ها، توسط نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق‌ نشان می‌دهد که بین 3 منطقه در سطح 05/0 اختلاف معنی‌داری وجود دارد. آماربرداری انجام شده در این تحقیق بیانگر آن بود که هلالی آبگیر و کنتور فارو نسبت به شاهد تأثیر بیشتری در جهت احیاء و افزایش پوشش گیاهی دارند. همچنین عملیات هلالی آبگیر تأثیر مطلوب و مؤثرتری در جهت افزایش پوشش گیاهی دارد.