تأثیر دوازده هفته تمرینات عملکردی و دوره‌های مختلف بی‌تمرینی بر تعادل پویا در مردان سالمند

سالمندی موجب بروز تغییراتی در عملکرد سیستم­های فیزیولوژیک درگیر در تعادل بدن می­شود که با عدم تعادل همراه است. بنابراین استفاده از تمریناتی که به کسب و پایداری تعادل منجر شوند، اهمیت دارد. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر دوازده هفته تمرینات عملکردی و دوره­های مختلف بی­تمرینی بر عملکرد عصبی-عضلانی و تعادل پویای مردان سالمند سالم بود. 30 مرد سالمند (میانگین سنی 22/3±71 سال، قد 2/7±168 سانتی‌متر و تودۀ بدنی ­ 6/6±8/66 کیلوگرم) داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و پس از تأیید نمرۀ مطلوب با تست تعادل برگ تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به انجام تمرینات عملکردی (12 هفته، هر هفته 3 جلسه‌ و هر جلسه 75 دقیقه) پرداختند. گروه کنترل نیز به فعالیت‌های روزانۀ خود ادامه دادند. قبل و بعد از دوازده هفته تمرینات و پس از چهار، شش و هشت هفته بی­تمرینی آزمون زمان برخاستن و رفتن (TUG) از آزمودنی‌ها به‌منظور سنجش تعادل پویا، به‌عمل آمد. آزمون­های آماری تحلیل واریانس با اندازه­گیری­های تکراری و Anova یکطرفه نشان داد که پس از اجرای تمرینات، عملکرد عصبی-عضلانی آزمودنی­ها در گروه تمرینات عملکردی به­طور معنا­داری بهبود یافت (05/0≥P). همچنین در گروه تمرین عملکردی بین پس‌آزمون و شش و هشت هفته بی­تمرینی اختلاف معنا­داری مشاهده شد (05/0≥P). نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات عملکردی با تأکید بر تقویت فاکتورهای قدرت، استقامت، انعطاف‌پذیری و تعادل تأثیر معنا­داری بر عملکرد عصبی-عضلانی افراد سالمند دارد. همچنین سازگاری­های به‌دست‌آمده تا چهار هفته پس از قطع تمرین حفظ شد. بنابراین انجام این الگوی جدید تمرینات که با هزینۀ اندک موجب بهبود و حفظ کارایی می‌شود، می‌تواند برای سالمندان مفید باشد.