تأثیر داستان گویی دیجیتال بر اضطراب شنیداری زبان‌آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر داستان‌ گویی دیجیتال بر اضطراب شنیداری زبان‌آموزان ایرانی است. شصت زبان‌آموز سطح متوسط به صورت نمونه در دسترس انتخاب شده و به عنوان گروه آزمایش (30 نفر) و کنترل (30 نفر) در تحقیق حاضر که از نوع شبه آزمایشی با پیش‌آزمون- پس‌آزمون است؛ شرکت نمودند. در ابتدا، برای سنجش سطح اضطراب شنیداری هر دو گروه از پرسش‌نامه اضطراب شنیداری زبان خارجه، با سه عامل اضطراب عاطفی، نگرانی ادراکی و ترس پیش‌بین به عنوان پیش‌آزمون استفاده شد. تدریس مهارت شنیدن بر اساس روش ارتباطی شامل سه مرحله پیش- شنیداری، شنیداری و پس- شنیداری به مدت 14 هفته انجام شد. در بخش شنیداری در گروه آزمایش داستان‌ های دیجیتال به صورت چند‌رسانه‌ ای اجرا شدند و شاگردان فایل داستان را با استفاده از دستگاه دی‌ وی‌ دی مشاهده کردند و به آن گوش دادند. بخش شنیداری گروه کنترل شامل گوش ‌دادن به روایت شفاهی داستان بدون استفاده از پخش چندرسانه‌ ای بود. فعالیت ‌های پیش ـ شنیداری و پس ـ شنیداری هر دو گروه یکسان بود. در پایان، آزمایش اضطراب شنیداری هر دو گروه با استفاده از پرسش‌نامه اضطراب شنیداری زبان خارجه اندازه‌ گیری شد. تحلیل داده‌ ها، با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که استفاده از داستان‌گویی دیجیتال سبب‌ کاهش معنادار اضطراب شنیداری زبان‌آموزان گروه‌ آزمایش و سه عامل آن در قیاس با گروه کنترل شده است. بررسی میزان تأثیر آزمایش بر سه عامل پرسش‌نامه حاکی از تأثیر قابل ملاحظه به‌کارگیری داستان‌ های دیجیتال بر کاهش اضطراب عاطفی (شاخص مجذور اتای تفکیکی= 0/773) در قیاس با نگرانی ادراکی (شاخص مجذور اتای تفکیکی = 0/552) و ترس پیش‌بین (شاخص مجذور اتای تفکیکی= 0/247) می‌باشد.