تأثیر برنامه آموزش مهارت‌های زندگی بر مؤلفه‌های رضایت زناشویی انریچ در زنان ناشنوای ایرانی

هدف  این پژوهش بررسی تأثیر آموزش مهارت ­های زندگی بر مؤلفه ­های رضایت زناشویی زنان ناشنوای کانون ناشنوایان ایران بود. از طرح تجربی تک موردی از نوع چند خط پایه استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان ناشنوا کانون ناشنوایان  تهران در سال 93-94 بود. با استفاده از نمونه­ گیری مبتنی بر هدف، 3 زن ناشنوا انتخاب و به مدت  9 جلسه 45 دقیقه­ای، یک بار در هفته در برنامه آموزش مهارت‌های زندگی قرار گرفتند ابزار مورد استفاده، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ 47 سوالی بود. داده‌های حاصل از سنجش‌های مکرر به وسیله نمودارهای مقایسه روند پردازش شد و معناداری بالینی روند داده‌ها بر اساس فرمول درصد بهبودی محاسبه گردید. نتایج حاصل نشان داد آموزش مهارت‌های زندگی باعث افزایش در خرده مقیاس‌های موضوعات شخصیتی، ارتباط زناشویی، حل تعارض و مدیریت مالی در گروه نمونه شده است. ولی در سایر خرده مقیاس‌ها افزایشی مشاهده نشد. ازاین ­رو، آموزش مهارت‌های زندگی باعث بهبود برخی از موارد مرتبط با رضایت زناشویی زنان ناشنوا می ­شود. مداخلات روانی- آموزشی به منظور تحکیم بنیان خانواده و بقای خانواده‌ها در بدو ازدواج به زوجین ناشنوا پیشنهاد می‌شود.