تأثیر اجرای الگوی مراقبت مشارکتی بر کیفیت زندگی بیماران قلبی

مقدمه: بیماری کرونر قلب یک بیماری مزمن است که جهت جلوگیری از پیشرفت بیماری و عوارض آن نیاز به درمان، مراقبت و نظارت طولانی مدت دارد. بار مالی و اجتماعی ناشی از این بیماری در جامعه به قدری زیاد است که محققین را بر آن داشت تا جهت کاهش عوارض آن، در جستجوی راهکارهای مؤثر باشند و این بیماران بتوانند زندگی با کیفیتی را سپری کنند. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تأثیر اجرای مدل‌های مراقبتی در کاهش عوارض بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به این عارضه می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تجربی است. جامعه پژوهش شامل 58 بیمار کرونری که در فاصله زمانی بهمن ماه 1394 تا اردیبهشت 1395 در بخش‌های ویژه قلب بیمارستان‌های ولی‌عصر ناجا و 502 ارتش بستری شده بودند، تشکیل می‌دهد. این بیماران با توجه به معیارهای ورود انتخاب و به روش بلوک‌بندی اختصاصی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. سپس به مدت 3 ماه مدل مراقبت مشارکتی در گروه آزمون اجرا شد و از پرسشنامه کیفیت زندگی ناتینگهام جهت جمع‌آوری اطلاعات بیماران استفاده گردید. سپس داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و آزمون‌های آماری t مستقل، t زوجی و آزمون دقیق فیشر آنالیز گردید. یافته‌ها: آزمون‌های آماری بین گروه آزمون و گروه کنترل از نظر مشخصات دموگرافیک اختلاف معنی‌داری را نشان نداد. میانگین نمره کیفیت زندگی قبل از مداخله در گروه آزمون 23/137‌±‌59/141 و در گروه کنترل 52/144‌±‌12/209 بود. آزمون آماری t مستقل اختلاف معنی‌داری را از نظر کیفیت زندگی قبل از مداخله بین دو گروه آزمون و کنترل نشان نداد (073/0=P). ولی نمره کیفیت زندگی، 3 ماه بعد از مداخله در گروه آزمون و کنترل به 97/80‌±‌11/76 و 98/151‌±‌78/167 کاهش یافت و تفاوت آماری معنی‌داری (05/0‌P<) را نشان‌ داد. مقایسه میانگین نمرات چهار نوبت مشاهده پس از مداخله، روند کاهشی معنی‌داری را در هر دو گروه نشان داد (05/0‌P<). اندازه اثر این تفاوت معنی‌دار، متوسط بود. بحث و نتیجه‌گیری: مدل‌های مراقبتی نقش بسزایی در بالا بردن کیفیت مراقبت از بیماران به خصوص در بیماری‌های مزمن دارند. مدل مراقبتی مشارکتی جهت مراقبت از بیماران قلبی مؤثر است و آموزش این مدل‌ به پرستاران بخش‌های قلب و مراقبت‌های ویژه توصیه می‌شود.