بهسازی محیطی و ارتقای کیفیت فضایی مناطق فرسودۀ شهری در چارچوب توسعۀ پایدار از طریق تداخل بر اونفیلدها در سیستم زیرساخت‌های سبز (نمونۀ موردی: منطقۀ 12 تهران)

فرسودگی بافت در نواحی مرکزی شهرها از مهم‌ترین مسائل پیش‌روی تداوم حیات شهری است. مهاجرت و جایگزینی ساکنان، تغییر کاربری و ایجاد فعالیت‌های ناسازگار با سازمان فضایی کالبدی بافت قدیم، به افت کیفیت زندگی و تغییر شکل این بافت‌ها منجر می‌شود. امروزه بافت‌های فرسوده با مشکلات ساختاری و اکولوژیکی گوناگون نظیر آلودگی هوا، مشکلات ترافیکی، کمبود فضاهای باز برای زندگی اجتماعی، فقدان فضاهای سبز کافی برای ایجاد شرایط مطلوب و تعادل محیطی، خردشدن لکه‌های فضاهای سبز و افزایش زمین‌های متروکه و بایر مواجه‌اند. محققان راه‌حل آن را در تغییر نگرش برنامه‌ریزان برای بازسازی و بازگرداندن فضاهای بایر به شریان حیات شهری از طریق رویکرد سیستماتیک پیوسته در قالب ایجاد یا تقویت زیرساخت‌های سبز شهری می‌دانند. در این پژوهش با شناسایی و طبقه‌بندی اراضی بایر، الگوی مناسب از شبکۀ فضاهای سبز و باز در یک سیستم اکولوژیکی به هم پیوسته در منطقۀ مرکزی تهران ارائه شد. کاربست مدل کشش (Gravity Model) و روش روی‌هم‌گذاری لایه‌های اطلاعاتی موجود و مقایسۀ ارزش اکولوژیک خیابان‌ها نشان می‌دهد که مدل کشش حلقه‌ای مناسب‌ترین گزینه برای انطباق با شرایط بافت فرسودۀ منطقۀ 12 در مرکز تهران است.