بهسازی بافت فرسوده شهری با رویکرد پایداری اجتماعی مورد شناسی: محله دریادل شهر مشهد

امروزه تعیین نحوۀ مداخله در بافت فرسوده، به یکی از چالش‌برانگیزترین مباحث مدیریت شهری تبدیل شده است. از آنجا که در مباحث مدیریت برنامه‌ریزی شهری، توجه به موضوعات اجتماعی، اجتناب‌ناپذیر و جزء جدایی‌ناپذیر طرح‌های شهری شمرده می‌شود؛ بنابراین، با تعیین و استفاده از ابعاد پایداری اجتماعی می‌توان رویه‌های مؤثّر بر مباحث اجتماعی را در جهت ساماندهی بافت فرسوده مورد بررسی و شناسایی قرار داد. روش تحقیق در این پژوهش به‌لحاظ هدف کاربردی و به‌لحاظ روش، توصیفی-تحلیلی است. به این منظور، پس از تعیین شاخص‌های پایداری اجتماعی و تهیۀ پرسش‌نامه، وضعیت این شاخص‌ها در محلۀ دریادل شهر مشهد مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه به کمک یافته‌های توصیفی و استنباطی حاصل و با استفاده از مدل SWOT، نقاط قوّت، ضعف، فرصت و تهدید مورد شناسایی قرار گرفته و براساس آن راهبردهایی جهت مداخله در محلۀ مورد نظر پیشنهاد شده؛ همچنین، از تلفیق تحلیل SWOT با تکنیک تحلیل سلسله‌مراتبی، جهت تعیین بهترین نحوۀ مداخله استفاده شده است. بر این اساس و بر پایۀ نظرات بالغ بر 15 نفر از کارشناسان، از میان گزینه‌های قابل انتخاب، معرفی موقعیت ویژه و ارزش‌های اقتصادی؛ محلۀ دریادل در جهت جلب مشارکت ساکنان با امتیاز نرمال شدۀ (302/0) به‌عنوان بهترین راهکار برون‌رفت، از مشکلات این بافت شناخته شده است.