بررسی کیفیت آب زیرزمینی برای شرب و کشاورزی و انتخاب مناسب‌ترین روش میان‌یابی مکانی آن (مطالعۀ موردی: غرب شهرستان مریوان)

تعیین کیفیت آب­های زیرزمینی و انتخاب و دقت روش­های مناسب پهنه­بندی به شرایط منطقه و وجود آمار و اطلاعات کافی بستگی دارد. از طرفی انتخاب روش صحیح میان‌یابی مکانی کیفیت آب زیرزمینی، گامی مهم در مدیریت منابع آب زیرزمینی هر منطقه به‌شمار می­آید. هدف این تحقیق، بررسی کیفیت آب­های زیرزمینی غرب شهرستان مریوان برای شرب و کشاورزی است. به‌همین منظور از داده­های سال­های 1364 تا 1391 و پارامترهای مقدار شوری، کلر، غلظت مواد محلول، سولفات، سختی آب، سدیم و نسبت سدیم قابل جذب استفاده شد. برای مقایسۀ تیمارها از تجزیۀ واریانسANOVA  و برای آزمون تفاوت بین ایستگاه­های مختلف از آزمون LDS استفاده شد. همچنین برای تعیین مناسب­ترین روش میان­یابی مکانی و پهنه‌بندی پارامترهای یادشده، سامانۀ اطلاعات جغرافیایی (GIS) به‌کار گرفته شد. بدین منظور، از روش­ میان­یابی زمین‌آمار کریجینگ ساده، و روش­های معین مانند وزن­دهی عکس فاصله، تابع شعاعی، تخمین­گر موضعی و تخمین­گر عام به‌صورت سالانه و فصلی استفاده شد. نتایج نشان داد که آب زیرزمینی منطقه از نظر کیفی برای شرب در محدودۀ مناسب و پذیرفتنی قرار دارد. همچنین برای آبیاری، بیشتر منطقه در محدودۀ پذیرفتنی قرار دارد. نتایج میان­یابی مکانی براساس معیارهای ریشۀ دوم میانگین مربعات خطا (RMSE)، میانگین خطای مطلق (MAE) و بیشترین مقدار ضریب تعیین (R2) نشان ­داد که از بین روش­های مختلف میان­یابی، روش تخمین­گر موضعی برای پارامترهای سولفات، غلظت مواد محلول و شوری؛ روش تابع شعاعی برای پارامترهای سدیم و نسبت جذب سدیم؛ روش تخمین­گر عام برای پارامتر کلر؛ و روش کریجینگ ساده برای پارامتر سختی آب، مناسب­ترین برآورد سالانه را دارند.