بررسی وضعیت مهارت های ارتباطی پایه دانشجویان کارشناسی ترم 6 و 8 دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی سال 91-1390

مقدمه و اهداف ارتباط، به عنوان مهمترین ویژگی لازم برای افراد شاغل در مراقبت های بهداشتی اولیه توصیف شده است. مهارتهای ارتباطی یکی از اجزای اصلی صلاحیتهای بالینی به شمار میرود که برای تبعیت بیمار از اقدامات درمانی کمک کننده میباشد. هدف از این پژوهش تعیین وضعیت مهارت های ارتباطی پایه دانشجویان کارشناسی ترم 6 و 8 دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی سال 91-1390 تا بتوان از آن برای تدوین برنامه های درسی استفاده کرد. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی از پرسشنامه مهارت های ارتباطی درمانگر و بیمار استفاده شد که توسط متد کالگری-کمبریج[1] بیان می شود و در این تحقیق متناسب با زبان و فرهنگ فارسی تغییر داده شده بود و اساتید دو گروه فیزیوتراپی و کاردرمانی بعد از بررسی دانشجویان حین کار بالینی به آن پاسخ دادند. جامعه آماری این پژوهش 89 نفر از دانشجویان کارشناسی دانشکده توانبخشی شهید بهشتی ترم 6-8 هستند که از این تعداد تعداد 53 نفر از دانشجویان کارشناسی کاردرمانی و 36 نفر از دانشجویان کارشناسی فیزیوتراپی بودند. بحث نتایج نشان می دهد که اکثریت دانشجویان نمره متوسط را در مهارت های ارتباطی درمانگر- بیمار کسب می کنند اما دانشجویان فیزیوتراپی بهتر از دانشجویان کاردرمانی در این مهارت ها ارزیابی شده اند. نتیجه گیری  نیاز به آموزش مهارت های ارتباطی و برقراری ارتباط صحیح بالینی گرچه در هر دو رشته وجود دارد ولی با توجه به نمرات کسب شده و نیاز بیشتر دانشجویان کاردرمانی و تاثیر آن بر نتایج درمانی آنها، آموزش به این گروه از دانشجویان در اولویت قرار گرفته و قویآ پیشنهاد می شود.