بررسی نظریه خرده فرهنگ دهقانی راجرز (بررسی موردی: روستاهای منطقه کهمان شهرستان سلسله)

در پژوهش حاضر، عناصر نظریه خرده‌فرهنگ دهقانی بررسی شده که راجرز آنها را موانع توسعه دانسته است. در این پژوهش تلاش شده است نظریه مذکور در روستاهای منطقه کهمان شهرستان سلسله مورد آزمون قرار گیرد تا از این طریق، شناخت جامعی از بافت اجتماعی جامعه مورد بررسی حاصل شود، به این منظور که مشخص گردد عناصر خرده فرهنگ دهقانی به صورتی که مورد توجه راجرز بوده، در جامعه مورد بررسی صدق می‌کند. جمعیت مورد بررسی، دهقانان روستاهای منطقه کهمان است که با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند و نظری با بررسی دیدگاه چهل دهقان و تشکیل هشت بحث گروهی، اشباع نظری حاصل شد. در پژوهش حاضر، از فنون کیفی (مصاحبه عمیق، بحث گروهی متمرکز و مشاهده همراه با مشارکت) استفاده شده است. بر اساس یافته‌های پژوهش، عناصر خرده‌فرهنگ دهقانی راجرز در منطقه مورد بررسی انطباق نداشته و نه تنها مانعی برای توسعه منطقه نبوده، بلکه در بعضی موارد، محرک نیز بوده است. با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان گفت که خرده‌فرهنگ محلی و سنن بومی، نه به‌ عنوان مانع و معارض، بلکه پناهگاه و رقیبی برای توسعه است و به منظور رفع ابهام، می‌توان اصطلاح "خرده فرهنگ محلی" را که محرک، رقیب و پناهگاه توسعه (عناصر پژوهش حاضر) است، به جای اصطلاح خرده‌فرهنگ دهقانی راجرز (مانع توسعه) پیشنهاد کرد. در نهایت، می‌توان بررسی حاضر را پژوهشی با نگاهی نو در توجه به بوم‌ها و سنت‌ها و به‌ویژه فرهنگ‌های محلی در ارتباط با توسعه در نظر گرفت، زیرا یافته‌ها بیان‌گر تأثیر خرده‌فرهنگ محلی بر توسعه روستاهای مورد بررسی است.