بررسی نحوه اعمال ضوابط کنترل تغییر مکان بر رفتار لرزه ای ساختمانهای فولادی لاغر

یکی از مهمترین اهداف آیین نامه های زلزله، فراهم کردن حد اطمینان قابل قبول با در نظر گرفتن ضرایب ایمنی در برابر شکست کلی سازه و ناپایداری آن در اثر زلزله های شدیدی است که احتمال وقوع آن در مدت عمر مفید سازه وجود دارد. طراحی و کنترل در برابر جابجایی جانبی نسبی طبقات و پایداری جانبی سازه ها، باید در اولین مراحل طراحی در نظر گرفته شده و اعمال گردند. آیین نامه های مختلف محدودیت های مختلفی را برای جلوگیری از آسیب های جدی به سازه و امنیت ساکنین از جمله محدودیت در جابجایی جانبی نسبی ارائه کرده اند. بر اساس بند 4- 5- 2 استاندارد 2800 و تبصره ذیل آن در ارتباط با کنترل جابجایی نسبی طبقات، طراح در استفاده از زمان تناوب تجربی و یا تحلیلی دارای اختیار بوده و این در حالی است که استفاده از زمان تناوب تحلیلی به سازه سبکتری در مقایسه با سازه کنترل شده با زمان تناوب تجربی خواهد انجامید. بر این اساس، باید رفتار لرزه ای سازه کنترل شده با زمان تناوب تحلیلی در مقایسه با سازه ای که این مراحل در آن با زمان تناوب تجربی کنترل گردیده، مقایسه شود. بنابراین در این مقاله، چند سازه فولادی لاغر که هر کدام به دو صورت مذکور طراحی شده اند، در نظر گرفته شده و رفتار لرزه ای آنها پس از انجام تحلیل تاریخچه زمانی سه مؤلفه ای غیرخطی با یکدیگر مقایسه شده است. برای این منظور،شاخص خرابی پارک و آنگ(Park & Ang) سازه ها پس از تحلیل تحت شتابنگاشت های مقیاس شده سری in روش زمان دوام و همچنین زمان رسیدن اولین المان هر کدام از سازه ها به حد نهایی خود، ملاک مقایسه قرار گرفته است. تحلیل ها نشان دهنده این موضوع هستند که سازه کنترل شده با زمان تناوب تحلیلی علاوه برای نکه به سازه سبکتری می انجامد، رفتار لرزه ای مناسبتر و نیز زمان دوام بیشتری را با شتابنگاشتهای مفروض دارند.