بررسی میزان توافق مصاحبه بالینی با آزمون MMPI (فرم کوتاه) در تشخیص اختلالات شخصیت

زمینه و هدف: یکی از موضوعات مهم در اندازه‌گیری روانشناختی, یافتن ابزارهای مستقل و دارای نتایج یکسان برای ارزیابی یک ساختار است. به دست آوردن همگرایی میان ابزارهای مجزا دشوار می‌باشد؛ به همین دلیل پژوهشهای اندکی همگرایی این روشها را با یکدیگر مورد بررسی قرار داده‌اند و توافق تشخیصی ضعیفی بین این ابزارها گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان توافق دو روش مصاحبه بالینی مطابق Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorder (DSM-1V-TR) با آزمون Minnesota Mutiphasic Personality Inventory (MMPI) در تشخیص اختلال شخصیت (مرحله فعال بیماری) انجام شد تا چگونگی روایی آزمون MMPI فرم کوتاه که در حال حاضر در ایران مرسوم شده است، با تشخیص بالینی مسجّل شده، مورد بررسی قرار گیرد. روش بررسی: در این مطالعه مشاهده‌ای- تحلیلی و مقطعی، بیماران بستری و سرپایی مراجعه‌کننده به بیمارستان رازی تبریزکه به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، طی دو مرحله به کمک مصاحبه بالینی و آزمون MMPI (فرم کوتاه) مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات کسب‌شده در فرم‌های جداگانه ثبت گردید؛ به گونه‌ای که روانپزشک مصاحبه‌کننده و روانشناس آزمونگر اطلاعی از نتایج تشخیص یکدیگر نداشتند؛ سپس شاخصهای عملکرد تشخیصی MMPI, ضریب کاپا, عدد P و قدرت تشخیصی مثبت و منفی, برای تعیین میزان توافق روشهای یاد شده محاسبه گردید. نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق، همگرایی متوسطی را بین آزمون MMPI و تشخیص بالینی نشان داد و ویژگی این آزمون نسبت به حساسیت آن کاربرد بالاتر آن را در رد کردن اختلال شخصیت نسبت به تائید آن می‌رساند. استنتاج تبیین‌های گوناگونی برای علت بالا نبودن همگرایی روشهای ارزیابی فوق مطرح می‌شود که در آن میان نارسایی در ابراز علائم و ملاک‌های تشخیصی و مشکلات مربوط به حساسیت پایین مقیاسهای ارزیابی در آزمون MMPI فرم کوتاه چشمگیرتر می‌باشد.