بررسی میزان تحقق پذیری شاخص‌های حکمروایی خوب شهری با تاکید بر کیفیت زندگی شهری (مطالعه موردی مناطق 1، 7و22شهر تهران)

مقدمه و هدف پژوهش: رشد شهری در قرن بیستم سهم جمعیت شهرنشین را به شدت افزایش داد وشهر نشینی را به شیوه غالب زندگی تبدیل کردامروزه با گسترش و پیچیدگی نظام شهری و شهرنشینی، دولت‌مردان و مسئولین دیگر به تنهایی قادر به کنترل و هدایت جوامع شهری و پاسخ به نیازهای روزافزون توسعه شهری نیستند. در این حالت فرایندی از همیاری دولت، بخش عمومی، جامعۀ مدنی و بخش خصوصی شکل می‌گیرد که حکمروایی شهری نامیده می‌شود. یکی از آثار حکمروانی خوب شهری را می توان در مفهوم قابل اندازه گیری شاخص‌های مربوط به کیفیت زندگی بررسی کرد. بنابراین هدف مقاله حاضردر ابتدا مختصات و ابعاد حکمروایی خوب شهری و کیفیت زندگی شهری بررسی وتبیین شد وسپس با استفاده از مدل «فرآیند سلسه مراتبی»  AHPدر مناطق یک، هفت و بیست و دو تهران این شاخص‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت روش پژوهش: روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات اسنادی-کتابخانه ای وبراساس، بررسی‌های میدانی صورت گرفته است. سپس داده‌ها و اطلاعات اولیه طبقه بندی و به تبع آن مدل مفهومی AHP تهیه شد یافته‌ها: درمدلAHP مبتنی بر شاخص‌های استاندارد حکمروایی خوب شهری در سه منطقه مورد نظر این شاخص‌ها به 4 خوشه که هر کدام هم با 4 زیر معیار در نرم افزار Expert choice تولید شد نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهدبا استفاده از مقایسات زوجی وتحلیل حساسیت وزن شاخص شفافیت153/0، وشاخص مشارکت080/0، شاخص پاسخگویی439/0 شاخص حاکمیت قانون 328/0 است. همچنین مقدار شاخص ناسازگاری نیز کمتر از 10/0 بوده و در سطح پذیرفته شده است. که وضعیت شاخص‌های حکمروایی به ترتیب اولویت مناطق 1، 22و7 تهران است.