بررسی میزان بروز پنومونی بیمارستانی دربیماران بالای 15 سال بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌های دانشگاهی سمنان (1381)

سابقه و هدف: پنومونی بیمارستانی عبارت است از عفونت پارانشیم ریه که حداقل48 ساعت بعد از بستری در بیمارستان ایجاد می‌شود. این عفونت در کل بعد از عفونت ادراری دومین عفونت و در بخش مراقبت‌های ویژه، شایع‌ترین عفونت بیمارستانی است. بروز آن 10 تا20 درصد گزارش شده و در افراد با لوله تراشه و تهویه مکانیکی تا80 درصد می‌رسد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 402 بیمار بستری در بخش مراقبت‌های ویژه داخلی و جراحی بیمارستان‌های فاطمیه (س) و امداد شهر سمنان مورد بررسی قرارگرفتند. متغیرهای سن، جنس، داشتن کاهش سطح هوشیاری، تهویه مکانیکی، لوله بینی- معدی، جراحی‌های شکم و قفسه صدری و نام بخش (داخلی یا جراحی) ثبت شد. بیماران روزانه توسط پزشک متخصص ویزیت شدند. معیار بروز پنومونی بیمارستانی، بروز تب بعد از 48 ساعت و سه یافته توأم لکوسیتوز، افزایش ترشحات ریوی و تغییرات گرافی قفسه صدری بوده است. از رگرسیون لجستیک در سطح معنی‌داری 5% برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها: 2/9% (فاصله اطمینان 95%: 0/12- 4/6% ) بیماران، دچار پنومونی بیمارستانی شدند. از میان متغیرهای ذکر شده، بیمارانی که کاهش سطح هوشیاری داشتند 7/2 برابر بیمارانی که کاهش سطح هوشیاری نداشتند، هم چنین بیماران با تهویه مکانیکی 6/7 برابر بیماران بدون تهویه مکانیکی شانس ابتلا به پنومونی را داشتند. سایر متغیرها اثر معنی‌دار در بروز پنومونی نداشتند. نتیجه‌گیری: با توجه به این که کاهش سطح هوشیاری و اتصال به لوله تراشه و تهویه مکانیکی خطر بروز پنومونی را بیشتر می‌کند؛ توجه بیشتر به بیماران در معرض دو عامل فوق ضروری است. هم‌چنین توصیه می‌شود، حدالامکان از هر گونه مداخلات غیرضروری در بیماران بخش‌های مراقبت ویژه اجتناب شود و درصورت نیاز به تهویه مکانیکی، مراقبت و رعایت بهداشت وسایل آن برای کاهش بروز پنومونی الزامی است.