بررسی عیوب انکساری در بیماران کاندید عمل جراحی انسداد مادرزادی مجرای اشکی یک‌طرفه

هدف: بررسی وضعیت انکساری و آنیزومتروپی بیماران مبتلا به انسداد مادرزادی مجرای اشکی (CNLDO) یک‌طرفه کاندید عمل جراحی. روش پژوهش: در این تحقیق توصیفی آینده‌نگر، بیماران مبتلا به انسداد مادرزادی مجرای اشکی یک‌طرفه و کاندید عمل جراحی طی مدت دو سال (88-1386) وارد مطالعه شدند. پس از القای بی‌هوشی عمومی، بیماران مورد معاینه قرار گرفتند و رفرکشن سیکلوپلژیک در هر دو چشم ثبت شد. سپس بر حسب سن بیمار و مرحله بیماری، جراحی مورد نیاز بر روی سیستم اشکی (سونداژ، لوله‌گذاری یا داکریوسیستورینوستومی) صورت گرفت. در صورتی که بیش از یک عمل جراحی مورد نیاز بود، تنها مقادیر حاصل از اولین بی‌هوشی مورد بررسی قرار گرفت. عیوب انکساری دو چشم مقایسه و حداقل اختلاف بین دو چشم معادل 5/0 دیوپتر از نظر بالینی ارزشمند محسوب گردید. یافته‌ها: تعداد 94 کودک با میانگین سنی 4/20±4/25 ماه (محدوده سنی 6 ماه تا 10 سال) وارد مطالعه شدند. در همه افراد چشم مبتلا با چشم سالم طرف مقابل به عنوان شاهد مقایسه شد. با افزایش سن، شیوع علایم ناشی از CNLDO از جمله اشک‌ریزش و ترشحات چرکی بیش‌تر بود؛ البته این ارتباط از نظر آماری معنی‌دار نگردید (115/0r= و 27/0P=). معادل کروی عیب انکساری در چشم‌های مبتلا در 78 چشم (83 درصد) دوربین، در 8 چشم (5/8 درصد) نزدیک‌بین و در 8 چشم (5/8 درصد) امتروپ بود. این موارد در چشم‌های غیر مبتلا به ترتیب در 67 (3/71 درصد)، 22 (4/23 درصد) و 5 چشم (3/5 درصد) مشاهده شد. فراوانی آنیزومتروپی بیش از 5/0 دیوپتر 25 درصد، کم‌تر از 5/0 دیوپتر 43 درصد و فاقد آنیزومتروپی 32 درصد محاسبه گردید. به ازای هر ماه افزایش سن، میانگین تفاوت اسفر میان دو چشم 007/0 دیوپتر بیش‌تر بود (019/0P=). در رابطه با سیلندر تغییرات اختلاف دو چشم منفی و غیرمعنی‌دار (291/0P=) و از نظر عیب انکساری معادل کروی این تفاوت مثبت و غیرمعنی‌دار بود (137/0P=). با افزایش سن مراجعه، تعداد جراحی‌های مورد نیاز افزایش می‌یافت (297/0r= و 004/0P=). نتیجه­گیری: در بیماران مبتلا به انسداد یک‌طرفه مجرای اشکی مادرزادی با توجه به پیش‌رفت اختلاف عیب انکساری چشم مبتلا و غیرمبتلا با افزایش سن و هم‌چنین افزایش تعداد اعمال جراحی اصلاحی در سنین بالاتر، درمان به‌موقع آنیزومتروپی به ویژه آنیزوهیپرمتروپی از اهمیت به‌سزایی برخوردار است. در سنین بالاتر درمان ناموفق‌تر و دشوارتر خواهد بود و احتمال ایجاد تنبلی چشم نیز بیش‌تر می‌باشد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1390؛ دوره 16، شماره 3: 219-210.