بررسی سمیت سلولی اسانس و عصاره‌های مختلف گیاهان ادویه‌ای دارچین و زنجبیل با آزمون سمیت لارو میگوی آب شور

مقدمه: گیاهان زنجبیل و دارچین2 به عنوان ادویه دارای مصرف گسترده‌ای در رژیم غذایی ایرانیان می‌باشند. هدف: هدف این تحقیق بررسی سمیت سلولی اسانس و عصاره‌های مختلف این دو گیاه به روش آزمون کشندگی لارو میگوی آب شور می‌باشد. روش بررسی: در ابتدا نام علمی گیاهان تهیه شده از بازار با آنالیز میکروسکپی تایید شده، اسانس با روش هیدرودیستیلیشن و عصاره‌ها به ترتیب قطبیت با روش پرکولاسیون استخراج شدند. اثر کشندگی لارو میگوی آب شور فراکسیون‌ها با دو روش دیسک و محلول در غلظت‌های 10، 100 و 1000 میکروگرم در میلی‌لیتر در مقایسه با دی کرومات پتاسیم بررسی شد. هر نمونه سه مرتبه مورد آزمایش قرار گرفته و نتایج به دست آمده با روش آماری P‏robit Analysis مورد آنالیز قرار گرفته است. نتایج: عصاره کلروفرمی، اسانس و عصاره اتری دارچین (با LC50به ترتیب برابر با (1/12 – 7/6) 21/9، (3/12 – 7/8) 05/10 و (3/21-4/14) 42/18 میکروگرم در میلی‌لیتر و اسانس، عصاره پترولئوم اتر، عصاره متانولی و کلروفرمی زنجبیل (با LC50 به ترتیب برابر با (04/0- 02/0) 03/0، (9/6-3/2) 03/4، (8/12-7/4) 9/7 و (2/14- 4/5)89/8 میکروگرم در میلی‌لیتر دارای بیشترین سمیت بوده‌اند. نتیجه‌گیری: فراکسیون‌های هر دو گیاه دارای سمیت بالا می‌باشند و با توجه به سمیت عصاره آبی گیاه لازم است با انجام سایر آزمون‌ها در صورت تایید نتایج، در مورد محدودیت مصرف این دو ادویه توصیه‌های ایمنی صورت گیرد.