بررسی روش‌های سنتز نورکاتالیست تیتانیا (تیتانیم دی‌اکسید) بر پایه مزومتخلخل سیلیسی و عوامل مؤثر در عملکرد آن

در چند دهه‌ اخیر، راهبرد‌های بسیاری برای افزایش قابلیت جذب و فعالیت نورکاتالیستی1 تیتانیا به عنوان پرکاربردترین نورکاتالیست2 به کار گرفته شده است. یکی از مفیدترین راه‌حل‌ها، توزیع و افزودن این نانوذره بر نانومتخلخل‌های جاذب است. از جمله مهم‌ترین مزایای این راه‌حل، افزایش غلظت آلاینده در اطراف تیتانیا، جذب حد واسط‌های تولید شده و قابلیت بازیافت آسان‌تر نانونورکاتالیست است. امروزه از میان نانومواد متخلخل، مزومتخلخل‌های سیلیکاتی با توجه به ویژگی‌های منحصر به فردشان، مانند تخلخل یکنواخت، مساحت سطح زیاد، پایداری حرارتی مطلوب، قابلیت کاربرد مناسب، سازگاری با محیط زیست و ویژگی‌های دیگر بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند. در این بررسی، سه روش متداول افزایش مساحت سطح تیتانیا به‌کمک مزومتخلخل‌های سیلیکاتی بررسی شده است. این روش‌ها عبارتند از: روش سل-ژل، تلقیح و آب‌گرمایی3. به علاوه، پارامترهای دمای واکنش، دمای تکلیس، درصد و منبع تیتانیا به عنوان پارامترهای مؤثر بر افزایش مساحت سطح تیتانیا بررسی شده‌اند.