بررسی رضایت شغلی و عوامل مؤثر بر آن در اعضاء هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی سمنان

  سابقه و هدف: نیروی انسانی متخصص و با انگیزه، مهم‌ترین سرمایه هر سازمانی را تشکیل می‌دهد. پیش‌رفت هر جامعه در گرو حمایت و بهره‌وری مناسب از منابع انسانی و نخبگان دانشگاهی است. این مطالعه با هدف بررسی میزان رضایت شغلی و عوامل مرتبط با آن از دیدگاه اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی سمنان طراحی و اجراء گردید.   مواد و روش ‌ ها: این مطالعه مقطعی در سال 1390 در دانشگاه علوم پزشکی سمنان انجام شد. 83 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی سمنان در این مطالعه شرکت نمودند. برای گردآوری داده‌ها از دو پرسش‌نامه جمعیت‌نگاری و پرسش‌نامه رضایت شغلی اسمیت، کندال و هالین استفاده شد.   یافته ‌ ها: نتایج نشان داد، از نظر رضایت شغلی، 7/15% رضایت کم، 2/66% رضایت متوسط و 1/18% رضایت زیادی را بیان داشتند. بالاترین میزان رضایت شغلی در حیطه ماهیت کار و کم‌ترین میزان رضایت در حیطه حقوق و مزایا بوده است. در هیچ یک از حیطه‌ها رضایت شغلی، بین زن و مرد، درجات تحصیلی، و هم‌چنین درجات علمی، تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. در گزینه "لذت از تدریس و کار در دانشگاه و خدمت به جامعه علمی" بالاترین میزان رضایت دیده شده است. نبود سیستم تشویق و بازخورد مناسب عمل‌کرد از مواردی بود که کم‌ترین میزان رضایت را موجب شده است. نتیجه ‌ گیری: یافته‌ها نشان می‌دهد ایجاد یک سیستم ارزش‌یابی مناسب که منجر به بازخورد به موقع عمل‌کرد به عضو هیات علمی شود، ضروری است. فعال کردن "دفتر ارتباط با صنعت" دانشگاه، گامی مفید در استفاده بیش‌تر جامعه از توان‌مندی اعضای هیئت علمی و افزایش رضایت شغلی آنان می‌باشد