بررسی رخساره‌های میکروسکوپی، محیط رسوبی و فرایندهای دیاژنز مخزن داریان در میدان نفتی سلمان

سازند داریان به سن آپتین- آلبین یکی از واحدهای مخزنی مهم در جنوب باختر ایران و هم ارز سازند شعیباست. با توجه به این که اولین گام در ارزیابی دقیق سنگ‌های مخزنی بررسی ریزرخساره‌ها، محیط رسوبی و فرایندهای دیاژنزی آنهاست، در این پژوهش مخزن داریان در چاه‌های A، B، C، D و E  میدان نفتی سلمان مطالعه شده است. بر پایه مطالعات سنگ‌نگاری نام‌گذاری سنگ‌های کربناتی به روش دانهام و نام‌گذاری رخساره‌ها بر پایه تقسیم‌بندی فلوگل انجام گرفته است که 7 ریز‌رخساره اصلی شامل مادستون، مادستون تا وکستون فسیل‌دار، وکستون تا پکستون اربیتولین‌دار، پکستون تا گرینستون بایوکلستی، وکستون تا پکستون اکینودرم‌دار، وکستون تا پکستون پلانکتونی و مادستون تا وکستون پلانکتونی اکینودرم‌دار شناسایی شد که متعلق به زیرمحیط‌های رسوبی دریای باز، شول و لاگون هستند. بررسی تغییرات عمودی و جانبی رخساره‌ها و مقایسه آنها با محیط های رسوبی امروزى و دیرین نشان می‌دهد که سازند داریان در این ناحیه در یک محیط رمپ کربناته گل‎پشتیبان بادپناه نهشته شده است. با توجه به فرایندهای دیاژنزی متعدد دیده شده در این سازند و تأثیر مستقیم آنها روی کیفیت مخزنی در پایان نتیجه‌گیری می‌شود که میکریتی شدن، سیمانی شدن، فشردگی (مکانیکی)، نوشکلی و پیریتی شدن سبب بسته شدن خلل و فرج و گلوگاه‌های موجود در مخزن می‌شوند و تخلخل و تراوایی را کاهش می‌دهند؛ در حالی که فشردگی (شیمیایی)، دولومیتی شدن و شکستگی سبب ایجاد فضاهای خالی و برقراری ارتباط میان آنها می‌شوند، تخلخل و تراوایی را افزایش می‌دهند و سبب بالا رفتن کیفیت مخزنی می‌شوند.