بررسی رابطه ی بین ناگویی خلقی و تجربیات تجزیه ای با نگرش های خوردن در دانشجویان دختر دانشگاه شهید چمران اهواز

زمینه و هدف: مطالعات زیادی نشان داده اند که شیوع اختلالات خوردن در سال های اخیر، به ویژه در میان دختران جوان افزایش یافته است و اخیراً به عنوان یک نشانگان چند عاملی ناهمگن در نظر گرفته می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی بین ناگویی خلقی و تجربیات تجزیه ای با نگرش های خوردن در دانشجویان دختر انجام شده است. روش بررسی: این پژوهش یک طرح توصیفی از نوع همبستگی است و جامعه آماری آن شامل کلیه ی دانشجویان دختر دانشگاه شهید چمران در سال تحصیلی 92-91 است که تعداد 325 نفر از آن ها با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و به این ابزارها پاسخ دادند: آزمون نگرش های خوردن، پرسشنامه ی ناگویی خلقی و تجربیات تجزیه ای. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. یافته ها: همبستگی بین ناگویی خلقی و نگرش های خوردن (8/37=r، 01/0=P) معنی دار است و بین تجربیات تجزیه ای و نگرش های خوردن (8/37=r، 01/0=P) رابطه ی مثبت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج بیانگر این است که بین نشانه های اختلال خوردن با تجربیات تجزیه ای و ناگویی خلقی ارتباط معنی داری وجود دارد، ولی تجربیات تجزیه ای پیش بینی کننده ی قوی تری برای نشانه های اختلال خوردن می باشد.