بررسی حس قلمرو و رفتار قلمروپایی در پارک های شهری(مطالعه موردی: پارک ساعی)

قلمرو به بخشی از فضاهای شهری اطلاق میگردد که افراد یا گروهی از افراد بصورت منظم و پایدار از آن بهره جسته و در برابر افراد مزاحم و بیگانگان، به سبب احساس تعلق و مالکیتی که نسبت به فضا دارند، دفاع نمایند. هرگونه شخصی سازی و نشانه گذاری محیط و یا دفاع در مقابل مزاحمت، یک نوع رفتار قلمروپایی محسوب می شود. در صورتی که قلمروهای عمومی در فضاهای شهری بصورت مشخص و مناسبی تفکیک نشوند، آشفتگی در محیط رخ خواهد داد، که در نهایت افراد ناگزیر به مقابله با عوامل محیطی شده تا به مرز دلخواه تعامل از دید خود دست یابند. تقویت قلمرو در پار کها باعث ایجاد محیطی می گردد تا کاربران نسبت به آن احساس تعلق و مالکیت کرده، و نظارت ایشان بر فضاهای پارک به افزایش امنیت و میزان کاربری و در نهایت افزایش تعاملات اجتماعی در محیط شهری که هدف مطلوب طراحی بر پایه رفتارگرایی است، منتهی خواهد شد. هدف این تحقیق، بررسی روند تأثیر مقوله قلمرو در کاربری فضاها و چگونگی اعمال رو شهایی در جهت افزایش حس قلمرو در پارکهای شهری می باشد. برای طبق هبندی این موارد، بهترین روش مطالعه حضوری در پارک و استخراج شاخص های مهم ایجاد حس قلمرو در آ ن می‌باشد. در این تحقیق از رو شهای مشاهده حضوری، مصاحبه و تهیه پرسش نامه استفاده گردیده است. نتایج به دست آمده حاکی از این مطلب میباشد که ایجاد حس قلمرو و مالکیت و تحریک رفتار قلمروپایی در شهروندان در فضاهای عمومی به ویژه پارکها، ضرورتی است که به افزایش کارایی و بهبود امنیت محیط میانجامد و برای رسیدن به این مطلوب رو شها و را هح لهای گوناگونی اعمال م یگردد، که عبارتند از: دقت در طراحی دید و منظر، ایجاد فضاهایی با دید طبیعی، نورپردازی ب هجا و درست و امکانات گوناگونی از جمله: فضای نشستن، میز مناسب، وسایل ورزش، مسیرهای جاذب با شیب ملایم و...