بررسی جامعه‌شناختی رابطه پیشگیری وضعی و انتظامی از جرایم و آسیب‌های اجتماعی با احساس امنیت در شهر نوشهر

زمینه و هدف: شهرستان نوشهر به دلیل نزدیکی به دریا، توریستی بودن و کارآفرینی در چند دهه اخیر مهاجرپذیر بوده و جمعیت آن چند برابر گردیده است، رشد بی‌رویه جمعیت موجب رشد شهرک‌های اقماری خودرو و بدون برنامه شده، در نتیجه انواع جرایم و آسیب‌های اجتماعی و به تبع آن احساس ناامنی در شهروندان را به همراه آورده است. پژوهش حاضر با استفاده از نظریات جامعه‌شناسی، به بررسی رابطه پیشگیری وضعی و انتظامی از جرایم و آسیب‌های اجتماعی با احساس امنیت شهروندان نوشهری در سال 1397 پرداخته است. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، توصیفی-تحلیلی از نوع پیمایشی می‌باشد. که در جمع‌آوری داده‌های آن از پرسشنامه محقق ساخته با طیف پنجگانه لیکرت استفاده شده است. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ برای همه متغیرها بالای 85/0 برآورد گردید. تعداد 392 نفر از شهروندان نوشهری نمونه تحقیق را شامل می‌شدند که از چهارده محله شهری و حومه نوشهر به روش نمونه‌گیری خوشه­ای چند مرحله­ای برگزیده شدند. یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری از نظر انواع احساس ناامنی بین شهروندان به تفکیک مناطق بدون پیشگیری و مناطق با پیشگیری وجود دارد. تحلیل رگرسیونی نشان داد متغیرهای مستقل؛ طراحی و معماری نامناسب مناطق شهری و عدم نظارت مداوم بر عرصه فضاهای شهری 74/0از تغییرات احساس ناامنی را تبیین می‌نمایند. نتیجه‌گیری: همان‌گونه که نتایج پژوهش نشان دادند معماری و طراحی مناسب مناطق شهری می‌تواند در افزایش احساس امنیت شهروندان سهم قابل توجهی داشته باشد این عامل وقتی با عامل نظارت مداوم بر عرصه مناطق شهری ترکیب می‌شود دارای تأثیر دو چندانی در احساس امنیت شهروندان می‌شود بنابراین به منظور تقویت احساس امنیت شهروندان در مناطق بدون پیشگیری شهری ضروری است ضمن توجه به طراحی‌های کالبدی این مناطق، مبحث نظارت شهری مورد توجه بیشتری قرار گیرد.